Είμαι η Άννα-Μαρία, 32 ετών και μαμά του Αντρέα, ενός έτους.

Γέννησα με καισαρική λόγω φόβων για προεκλαμψία. Η επέμβαση έγινε με ολική νάρκωση και συνήλθα με πάρα πολλή δυσκολία.

Την πρώτη μέρα δεν μπόρεσα καθόλου να θηλάσω, τόσο γιατί ήμουν σε άθλια κατάσταση λόγω της νάρκωσης, όσο και γιατί η ψυχολογία μου ήταν χάλια, κι όταν μου έφεραν το μωρό καλά καλά δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Παρ’ όλα αυτά, έβαλα το μωρό στο στήθος και το άφησα να πιπιλίσει για λίγο τη θηλή.

Από τη δεύτερη μέρα άρχισα να θηλάζω, αλλά για δύο μέρες ακόμα οι νοσοκόμες της κλινικής έδιναν συμπλήρωμα κι εγώ δεν είχα ούτε δύναμη, ούτε κουράγιο για να τις εμποδίσω. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ένιωθα πολύ περίεργα για να μπορέσω να επιβληθώ ακόμα και στον εαυτό μου και να αποφασίσω ότι δε θέλω να δοθεί στο μωρό συμπλήρωμα.

Από την τρίτη μέρα, που κατέβηκε και το γάλα, άρχισα να θηλάζω αποκλειστικά. Εν τω μεταξύ είχα συνέλθει και, όσο κι αν οι νοσοκόμες επέμεναν να δώσουν συμπλήρωμα, δεν τις άφησα με κανένα τρόπο.

 

Η κλινική ήταν μικρή, έτσι όποτε ήθελα πήγαινα στο δωμάτιο νεογνών και έπαιρνα μόνη μου το μωρό και το πήγαινα στο δωμάτιό μου για όσο ήθελα. Το θήλαζα όποτε ήθελα, χωρίς να με “επιβλέπει” κανείς, όπως έχω διαβάσει ότι γίνεται συχνά σε μεγάλες κλινικές, όπου οι νοσοκόμες και οι μαίες αποφασίζουν πότε θα πάρουν το μωρό στη μητέρα για να το ταΐσει.

Στον θηλασμό δε συνάντησα κανένα απολύτως πρόβλημα. Ενώ το άλλαγμα, το ντύσιμο, το μπάνιο του μωρού μου φαίνονταν βουνό, ο θηλασμός μου φάνηκε το ευκολότερο απ’ όλα. Απλά έβαζα το μωρό στο στήθος, κι αυτό ήξερε πολύ καλά τι να κάνει.

Παρ’ όλο που είχα διαβάσει και είχα ενημερωθεί καλά για τον θηλασμό, και ακολούθησα τις βασικές οδηγίες, πιο πολύ άφησα το ένστικτο, το δικό μου και του μωρού, να με οδηγήσουν.

Από το περιβάλλον μου δεν είχα τη στήριξη που έπρεπε. Η μητέρα μου- η οποία ειρήσθω εν παρόδω, με είχε θηλάσει για έντεκα μήνες, μια εποχή που ο θηλασμός πολεμούνταν λυσσαλέα- διαρκώς μου έλεγε να ζυγίσουμε το μωρό μήπως και δεν παίρνει βάρος, απόδειξη της κακής ποιότητας του γάλακτός μου.

Ο σύζυγος επέμενε να δώσουμε ξένο γάλα για να κοιμάται καλύτερα το μωρό, γιατί έτσι του είχε πει κάποια νοσοκόμα στην κλινική. Σ’ όλα αυτά έκλεισα τα αφτιά μου και αποφάσισα ότι δεν πρόκειται να ασχοληθώ με οτιδήποτε άλλο: η δουλειά μου ήταν να θηλάζω τον Αντρέα. Αυτή θα ήταν η βασική μου απασχόληση, τουλάχιστον για τις πρώτες σαράντα μέρες.

Και οι πρώτες μετρήσεις του μωρού με δικαίωσαν, αφού έπαιρνε βάρος και με το παραπάνω. Αλλά και όταν αργότερα έμεινε στάσιμος στο βάρος (από τριών μηνών μέχρι εφτά ήταν στάσιμος στα έξι κιλά) και πάλι δεν ανησύχησα για το γάλα μου.

Ο παιδίατρος επιβεβαίωσε αυτό που το ένστικτό μου, μου έλεγε, ότι δηλαδή ο μικρός δεν έπαιρνε βάρος επειδή κινούνταν συνέχεια, κι όχι επειδή δεν τρεφόταν επαρκώς από το γάλα μου, και η αμαρτωλή λέξη “συμπλήρωμα” δεν ακούστηκε ποτέ!

Όταν ο μικρός έγινε δυόμιση μηνών, αρρώστησε με βαριάς μορφής βρογχιολίτιδα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο για μια εβδομάδα. Εννοείται ότι όλη την εβδομάδα την πέρασα στο δωμάτιο μαζί του, αφού ήθελε να θηλάζει συνεχώς.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν αρρώστησα κι εγώ με γαστρεντερίτιδα και οι παιδίατροι του νοσοκομείου επέμεναν ότι πρέπει να σταματήσω να θηλάζω, γιατί το γάλα μου δεν ήταν καλό και θα κολλούσα το μωρό.

Μου σύστησαν να πάω σπίτι μου για να γίνω καλά και να βγάζω το γάλα μου και να το πετάω γιατί δεν ήταν καλό. Τους εξήγησα ότι δεν μπορώ να εγκαταλείψω ένα άρρωστο μωρό δυόμιση μηνών που δεν έχει πάρει μπιμπερό ποτέ του και έμεινα στο δωμάτιο του νοσοκομείου, στο ράντζο μου, όπου όταν οι δυνάμεις μου με εγκατέλειψαν, τον θήλαζα ξαπλωμένη. Μόνο μια ειδικευόμενη γιατρός και ο παιδίατρός μας μου είπαν ότι μπορώ και πρέπει να συνεχίσω να θηλάζω.

Δύο εβδομάδες μετά επέστρεψα στη δουλειά (είμαι εκπαιδευτικός και εργάζομαι σε εσπερινό σχολείο). Άρχισα να βγάζω γάλα με το θήλαστρο, το οποίο του έδινε ο άντρας μου ή η μητέρα μου και ευτυχώς δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.

Όταν ο μικρός έγινε εφτά μηνών αρρώστησε και πάλι με ουρολοίμωξη και νοσηλεύτηκε και πάλι για μία εβδομάδα. Ευτυχώς αυτή τη φορά η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη και η δεύτερη εμπειρία του νοσοκομείου ήταν σχεδόν θετική. Μία παιδίατρος μας είπε ότι αν δεν θήλαζα τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα για τον μικρό μας.

Τώρα ο Αντρέας είναι ενός έτους και θηλάζει ακόμα, πρωί, βράδι και όποτε του κατέβει ενδιάμεσα! Τώρα που βγάζει δόντια, ο θηλασμός δεν είναι μόνο τροφή γι’ αυτόν, αλλά και μια μεγάλη ανακούφιση και παρηγοριά.

Αυτό που θα έλεγα στις γυναίκες που θέλουν να θηλάσουν τα παιδιά τους είναι να έχουν πολλή αυτοπεποίθηση και να μην αφήσουν κανέναν απολύτως να τις πείσει ότι δεν έχουν γάλα.

Ο θηλασμός είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, το πιο εύκολο και το καλύτερο για το μωρό. Δεν κάνει το παιδί άτρωτο, αλλά το προστατεύει. Κι εμείς δεν τρώμε, π.χ. φρούτα σε κονσέρβα, αλλά φρέσκα φρούτα γιατί αυτά έχουν τις βιταμίνες. Δε σημαίνει ότι δε θα αρρωστήσουμε ποτέ μας.

Και κάτι ακόμα: οι καιροί είναι δύσκολοι. Πολλές από τις μαθήτριές μου είναι μητέρες και καμία δε θηλάζει. Κάποιες θήλασαν για μερικούς μήνες, κάποιες δε θήλασαν καθόλου. Ορισμένες από αυτές δυσκολεύονται ακόμα και να αγοράσουν το γάλα του παιδιού τους, γιατί τόσο οι σύζυγοι ή οι σύντροφοί τους, όσο και αυτές, δεν έχουν δουλειά.

Θα μπορούσαν να θηλάζουν και να μη δώσουν ούτε μισό ευρώ στις εταιρείες που ουσιαστικά μας κοροϊδεύουν, γιατί μας πλασάρουν ένα κατώτερο προϊόν και μας πείθουν ότι είναι καλύτερο από το αυθεντικό. Θα μπορούσαν να προσφέρουν στο παιδί τους το καλύτερο το οποίο έχει ακόμα ένα πλεονέκτημα: είναι εντελώς δωρεάν!

Η δική μου ιστορία πιστεύω ότι δείχνει πόσο εύκολος μπορεί να είναι ο θηλασμός. Ελπίζω να βοηθήσει τις νέες μανούλες να το καταλάβουν αυτό!

Άννα-Μαρία και Ανδρέας

Aν θέλετε να μοιραστείτε τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αυτό το άρθρο έχει ένα σχόλιο

  1. ΜΑΡΙΑ ΜΠΡΙΖΟΛΑ

    ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ.
    ΣΥΓΚΙΝΗΘΗΚΑ ΠΟΛΥ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΣΗΜΕΙΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ.
    ΓΕΝΝΗΣΑ ΜΕ ΟΛΙΚΗ ΝΑΡΚΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ ΘΗΛΑΖΩ ΤΟ ΜΠΕΜΠΗ ΜΟΥ ΕΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ 8 ΜΗΝΩΝ.
    ΑΚΟΥΣΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΧΑΖΑ..ΠΩΣ ΤΟ ΓΑΛΑ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΤΙΠΟΤΑ,ΠΩΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΛΛΗΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΑΚΟ..ΤΙ ΝΑ ΠΩ?
    ΚΑΛΑ ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ..Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΜΩΣ ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΝΥΧΤΩΜΕΝΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ?ΕΝΤΑΞΕΙ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΑΛΛΑ Η ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ?
    ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ,ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΕ ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΣΟΥ!!
    ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΑΧΗΤΡΙΑ!

Αφήστε μια απάντηση