Κλείσαμε 8 μήνες θηλασμού και αφού νιώθω έτοιμη θα σας πω την περιπέτειά μας για να παίρνετε κουράγιο όλες!

13900486_1058126160972440_309638172_n

Πρώτο παιδί θηλασμός 2,5 χρόνια χωρίς κανένα πρόβλημα ποτέ, άρα λέω και το δεύτερο νινί παιχνιδάκι είναι.

Αμ δε!

2η καισαρική μετά από προσπάθεια για φυσιολογικό τοκετό και βγαίνω 2η μέρα να γυρίσω στο μεγάλο μου γιο.

Αποκλειστικός θηλασμός απ’ την ώρα που γεννήθηκε η μπέμπα μου, έπιανε με δυσκολία, κοιτάξαμε χαλινό, όλα ΟΚ απλά δεν άνοιγε καλά το στόμα.

Πληγωμένες θηλές, ήξερα την αντιμετώπιση, λέω υπομονή, τα ξέρω, περνάνε.

Ο πόνος να δυναμώνει, να χειροτερεύει, οι θηλές έκαναν σχισμή στη βάση τους πολύ βαθιά και γέμισε πύον.

Άρχισα να καταρρέω ψυχολογικά, έπαιρνα algofren600 για να αντέχω έστω λίγο τον πόνο και να θηλάζω απευθείας, τίποτα όμως. Με έπιανε πανικός. Η σκέψη ότι δεν θα μπορώ να θρέψω το μωρό μου, ότι δεν ξέρω γιατί πονάει τόσο στο 2ο παιδί και ότι δεν καλυτερεύει με τρέλαινε!

Η καλή μου Κωσταντίνα Γιαννιώτη με συμβούλεψε να κάνω καλλιέργεια στο πύον (πήρα μόνη μου δείγμα, το πήγε στο μικροβιολογικό ο άντρας μου και βγήκε χρυσίζων σταφυλόκοκκος) και με παρέπεμψε στην αγαπημένη σύμβουλο θηλασμού Κορίνα Μουζάκη και με συνομιλία με φωτογραφίες από τις θηλές και τα αποτελέσματα με συμβούλεψε για το ποια αντιβίωση και αλοιφή να βάλω ώστε να λυτρωθώ επιτέλους.

Οι πόνοι ήταν σαν να έσπαγαν γυαλιά μες στο στήθος, δεν θα το ξεχάσω ποτέ!

Για να συνέλθω έφτασα να σαραντήσω μιας και με όλα αυτά η ψυχολογία μου δεν ήταν καθόλου καλή, μόνο έκλαιγα βλέποντας να χάνω τον θηλασμό ενώ έχω ήδη θηλάσει 2,5 χρόνια! Δεν το πίστευα απλά!

Σαραντίζω, λέω δόξα τον Θεό γίναμε καλά και αρχίζει άλλος Γολγοθάς! Πέτρες στη χολή!!!

Μια εβδομάδα ήμουν καλά μόνο και αρχίζουν φριχτοί, τρομεροί όμως πόνοι στην πλάτη, στην σπονδυλική στήλη, μέχρι εμετούς μου έφερναν και έκλεινε η ανάσα, έλεγα πεθαίνω!

Πάω σε ορθοπεδικό και λέει μυϊκοί σπασμοί είναι από κακή στάση θηλασμού (εμ τι θα έφταιγε!) και ίσως και η ψυχολογία μου (επιλόχειο υπονοούσε).

Ζέστη και σωστή στάση μόνο πρότεινε, ΟΚ, τα έκανα αλλά οι πόνοι χειροτέρευαν, άρχισα να καταρρέω από την αδυναμία, την αφαγία, τους εμετούς, ήμουν κάθε μέρα με algofren600 ανά 10 ώρες για να αντέχω να σταθώ να θηλάζω. Μόνο αυτό με ένοιαζε!

13754324_1017937044991352_886872464777855300_n

Με παίρνει ο άντρας μου και με πάει για γενική αίματος μήπως είναι κάτι άλλο, γιατί ακόμα δεν ξέραμε ότι είναι η χολή μου, ο θηλασμός έφταιγε είπαμε!

Και μόλις βγαίνουν τα αποτελέσματα ο παθολόγος παίρνει κατ’ επείγον τηλέφωνο στο νοσοκομείο Πρέβεζας να με περιμένουν για εισαγωγή!

Το ακούω, αρχίζω να κλαίω, να μην θέλω να πάω, να μην αφήνω το μωρό από τα χέρια μου (ΟΚ δεν ήταν καλά τα νεύρα μου!), αλλά ήμουν ήδη με υψηλό ίκτερο, κατακίτρινη.

Ήμουν τυχερή γιατί με αντιμετώπισαν ως λεχώνα με 45 ημερών μωρό, με έβαλαν στη μαιευτική μόνη μου να νοσηλευτώ, με τις μαίες να έρχονται κάθε λίγο να δουν αν θηλάζει καλά το μωρό κι αν θέλω κάτι!

Κοιμόμασταν αγκαλιά και την έπλενα σαν γατί στον νιπτήρα, παρά την αδυναμία μου. Ο γιατρός έντιμα μου είπε ότι δεν γνωρίζει από θηλασμό και αν κάνει που θηλάζω με τόσο ίκτερο, με άφησε να το ψάξω, πήρα τηλέφωνο νυχτιάτικα στις 10 την Κορίνα Μουζάκη και παρόλο που ήταν στο δρόμο έψαξε απευθείας ότι βιβλιογραφία υπάρχει για να είναι καρατσεκαρισμένο ότι μπορώ να θηλάσω.

Βγαίνω μετά από 5 μέρες με σκοπό να προσέχω τη διατροφή μου ώστε να μην κάνω κολικούς. Είχα όμως μικρές και πολλές πέτρες και έκανα συνέχεια κολικούς φριχτούς και νοσηλευόμουν κάθε φορά 3ήμερα, με το μωρό πάντα μαζί, με αποκλειστικό θηλασμό, με ορούς και ασιτία.

Ορίζουμε χειρουργείο αφού η σκασμένη η χολή λύσσαξε και κάνω την προετοιμασία μου. Δεν μπόρεσα να αντλήσω με θήλαστρο (δεν μπόρεσα ποτέ), άντλησα με το χέρι γάλα και κατέψυξα για να έχει ορισμένα γεύματα ο άντρας μου αν ξυπνήσει το μωρό.

Συνεννοήθηκα με τους γιατρούς και σε συνεννόηση με την Κορίνα Μουζάκη από πριν για το ποιες αντιβιώσεις θα πάρω ώστε να είναι συμβατές, ζήτησα να έχω πάλι το μωρό μαζί πριν και μετά γιατί δεν το αποχωρίζομαι (πολύ απλά), μου είπαν ότι θα κάτσω 1 μέρα και θα διαρκέσει 1 ώρα το χειρουργείο.

Θήλασα το μωρό ακριβώς πριν μπω στο χειρουργείο μέχρι να χορτάσει και να κοιμηθεί, ο άντρας μου την έκανε βόλτες με το αμάξι που την κρατάει κοιμισμένη (δεν ξέρω πόσα χλμ έκανε!).

Το χειρουργείο είχε επιπλοκές, κράτησε 3 ώρες, απ’ έξω να μην λένε στη μάνα μου γιατί δεν βγαίνω και ο άντρας μου να κάνει γύρους ακόμα, μην ξυπνήσει το μωρό και επίσης να μην ξέρει τι έγινε.

Μόλις βγήκα ειδοποίησαν τον άντρα μου και έφερε το μωρό, μου το έβαλε στο στήθος μόνος του (ξέρει απ’ τον γιο μας) παρόλο που δεν είχα εντελώς τις αισθήσεις μου και δεν θυμάμαι τίποτα από εκείνη την στιγμή (δείτε τη φωτο).

Θυμάμαι όμως τον ήχο της θερμοκουβέρτας που γραντζούναγε το μωρό ,κριτς κρουτς, κριτς κρουτς. Βλέπω τις φωτογραφίες και  κλαίω. Ν

οσηλεύτηκα 2 μέρες, με 2 σωληνάκια στην κοιλιά, συν τις τρύπες (σουρωτήρι η κοιλιά μου) και παρά τον πόνο του χειρουργείου είχα το μωρό μου μαζί μου, κοιμόμασταν και θηλάζαμε, μου έδινε δύναμη.

Έκανα μαγνητική, ακτινογραφίες, υπερήχους, αντιβιώσεις, παυσίπονα, ορούς, πλήρη ασιτία, ότι χρειαζόταν, όλα συμβατά και θήλαζα.

13690697_1017937161658007_2432731634825937654_n

Πάω σπίτι μου θεωρώντας ότι θα αναρρώσω και μετά από μια βδομάδα με πιάνει ξανά κολικός, ξανά νοσοκομείο, κρίση πανικού μου λένε, είναι και οι ορμόνες απ’ τη γέννα.

Βρε δεν είμαι χαζή λέω, πονάω πάλι στ’ αλήθεια ενώ έχω αφαιρέσει την χολή.

Ξανά κολικός, ο χειρότερος σε όοοολη την περιπέτεια μου, ο οποίος δεν πέρναγε με κανένα παυσίπονο, ενέσεις και ότι κοκτέιλ μου έδωσαν, παρακαλούσα να με κάνουν καλά!

Μου λένε επιπλοκή του χειρουργείου, να κάνουμε και άλλη επέμβαση στα Γιάννενα, πάλι ρουτίνας, τα κλασσικά!

Αφού νοσηλεύτηκα πάλι μια εβδομάδα στην Πρέβεζα, πήγα και στα Γιάννενα άλλη μια βδομάδα.

Τότε ζήτησα την βοήθεια σας Μαρία Μπαρκούζου και Ξανθή Σπύρου, γιατί ούτε ίντερνετ είχα, ούτε κουράγιο να αντλήσω και μέσα σε όλα μόνο το μωρό μου με ένοιαζε.

Από τηλεφώνου ζήτησα στα κορίτσια να κάνουν ποστ στην ομάδα Πρέβεζας για να βρω γάλα, μιας και στο νοσοκομείο Ιωαννίνων δεν θα με άφηναν να έχω το μωρό στο δωμάτιο, και στην ομάδα Ιωαννίνων για να βρω θηλάζουσες μανούλες να μου θηλάσουν το μωρό αν δεν πιει από μπιμπερό.

Ήθελα να έχω όλες τις εναλλακτικές πριν φτάσουμε στο ξένο γάλα.

Για 2 μέρες θα πήγαινα, 7 έμεινα, δεν πήγαινε τίποτα όπως το κανονίζαμε.

Πήγε στην Άρτα ο άντρας μου με τον γιο μου να πάρουν το “γάλα μαμάς για την μπέμπα”, όπως είπε ο γιος μου, από μια κοπέλα που είχε αντλήσει για το μωρό της, πήρα ειδικό μπιμπερό (μάπα βγήκε), είχα σε ετοιμότητα και τον άντρα μου να πάει σε θηλάζουσα, του διάβασα και αρχεία για να διατηρήσει και να ταΐσει το μωρό με μητρικό γάλα κι ο Θεός βοηθός.

Τελικά εγώ γλύτωσα την επέμβαση, το μωρό δεν έπινε από το μπιμπερό, παρά μόνο μια φορά, τις υπόλοιπες το έφερνε στην μαιευτική σε άλλο όροφο από όπου νοσηλευόμουν, μέχρι να κάνω εξετάσεις, την θήλαζα εκεί και για το βράδυ έπαιρνα άδεια από τον γιατρό και πήγαινα στον ξενώνα του νοσοκομείου να κοιμάμαι με το μωρό, θηλάζοντας.

13754690_1017937428324647_5467297342512362075_n

Την ημέρα του χειρουργείου που τελικά δεν έγινε, πήγε με το μωρό ο άντρας μου στην καλή μου φίλη και αδερφή Giorgos Patounas Katerina Babou, που ήταν λεχώνα κι αυτή 17 ημερών και μου θήλασε το μωρό μου και το ηρέμησε που είχε σκάσει στο κλάμα.

Κατερίνα το γράφω και κλαίω, σ’ αγαπώ.

Τελικά περάσαμε όλο αυτό για να φύγω πάλι σπίτι μου και να μην ξαναπάθω τίποτα, ίσα για την απίστευτη ταλαιπωρία.

Θέλω να πω μέσα από την καρδιά μου με πολλή αγάπη χίλια ευχαριστώ σε όλες μα όλες σας που με βοηθήσατε, γιατί δεν ήμουν μόνη σε όλο αυτό.

Σε όλες τις κοπέλες που σχολίασαν και προσφέρθηκαν στα ποστ που ζητούσα βοήθεια, είναι σαν να με βοηθήσατε, στις διαχειρίστριες Μαρία και Ξανθή που άμεσα με βοήθησαν, στην Κωνσταντίνα από την Ζάκυνθο που σήκωνε το τηλέφωνο πάντα και ας πνιγόταν στη δουλειά, στην Κορίνα που χωρίς κανένα οικονομικό κέρδος έψαξε τόσο για μένα, ότι ώρα και να ήταν, ακόμα και στο δρόμο με τα παιδιά της να ήταν, το τηλέφωνο δεν μου το έκλεινε, στην Κατερίνα που τα μωρά μας έγιναν ομογάλακτα, που έδωσε γαλήνη στο μωρό μου, στην κοπέλα από την Άρτα που δεν ξέρω το προφιλ της, που έδωσε το γάλα της, αλλά βρε κορίτσια θα γινόταν όλα αυτά αν δεν με στήριζε ο άντρας μου?

Αν από την αρχή που ξεκίνησε όλο αυτό (γιατί 3,5 μηνών καταλήξαμε να γυρίσουμε σπίτι από όλες τις νοσηλείες), αν μου έλεγε τέλος ο θηλασμός για να γίνω καλά και ότι μες στο χειμώνα δεν γίνεται το μωρό στα νοσοκομεία (μήνες Ιανουάριο μέχρι Μάρτιο), αν δεν είχε τη διάθεση να μάθει για αντλημένα γάλατα, θερμοκρασίες, μεταφορά, κτλ?

Αν δεν ήταν αυτός να τρέχει το μωρό, να μου το φέρνει πέρα δώθε για θηλασμό και να κόβει βόλτες χιλιόμετρα με το άγχος μην ξυπνήσει όσο κάνω κάποια εξέταση? Δεν θα έφτανα κι εγώ να ζητήσω την βοήθεια σας!

Πως να μην αγαπώ έναν τέτοιο μπαμπά και πως να μην αγαπώ κι όλες εσάς που αμέσως ανταποκριθήκατε?

Υπερβολικά όλα αυτά για ένα θηλασμό? Ίσως, αλλά ένιωθα να χάνω τα λογικά μου αν έχανα το θηλασμό, προσπαθήσαμε και κερδίσαμε.

Γιατί όλα ξεπερνιούνται αρκεί να τρέξεις να μάθεις και να έχεις σωστούς ανθρώπους δίπλα σου! Μπράβο σε όλες τις ομάδες θηλασμού.

Δεν θα θήλαζα το δεύτερο παιδί μου χωρίς όλη αυτή την κινητοποίηση από τόσες περιοχές!

Θηλάστε μάνες, είναι χρυσός της ψυχής!

Η μαμά Διώνη Σδούγκου

ΥΓ. Διώνη ευχαριστώ που μου έδωσες την άδεια να μοιραστώ την ιστορία σου!

Αν θέλετε να μοιραστείτε την ιστορία σας μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, μπορείτε να την στείλετε στο info@thilasmos.com

14287566_1058127310972325_297407850_n14249030_1058127197639003_1721080847_n

Αφήστε μια απάντηση