Γέννησα τον Δημήτρη τον Ιούνιο του 08. Ένας τοκετός κατά τα άλλα «φυσιολογικός» μετά από μεγάλες δόσεις οξυτωκίνης. Ήμουν όμως ευτυχισμένη. Είχα αντικρίσει το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο. Ήμουν επιτέλους μαμά.

Ο θηλασμός ακολούθησε ως μια φυσική διαδικασία. Ήθελα να θηλάσω αλλά δεν είχα μπει στον κόπο να ενημερωθώ, καθώς το είχα σαν κάτι εύκολο. Θα ακολουθούσα απλά το ένστικτό μου. Οι δυσκολίες όμως άρχισαν σχεδόν αμέσως.

Λάθη επιτηδευμένα και μη από το μαιευτήριο ακόμα. Είχα το μωρό να ουρλιάζει 24 ώρες, φρικτούς πόνους από πρηξίματα στο στήθος και την επιλόχειο κατάθλιψη να καραδοκεί… Θλιβερό αποτέλεσμα ο αποθηλασμός του μωρού μου σε 2 μήνες.

Αν με ρωτούσατε ακόμα και πριν λίγο καιρό δεν θα ήξερα να σας πω τι πήγε στραβά, ποιο ήταν το πρόβλημα. Αυτό το έμαθα ακριβώς 4 χρόνια μετά…

2012-10-31 09.00.19Μια μέρα του Οκτωβρίου του 11, πήρα στα χέρια μου το θετικό τεστ. Ήμουν πάλι έγκυος. Μόλις ξεπέρασα το φόβο των πρώτων μηνών, καθώς είχα άλλες δύο αποτυχημένες εγκυμοσύνες, άρχισε να με προβληματίζει πάλι το θέμα «θηλασμός».

Ξεκίνησα να ενημερώνομαι κυρίως μέσω διαδικτύου. Δεν ήθελα να πάει κάτι στραβά. Είχα την διάθεση να το παλέψω πιο πολύ καθώς με έτρωγαν οι τύψεις που δεν πρόσφερα στον Δημήτρη όσα αρχικά ήθελα.

Η ώρα ήρθε. Αυτή τη φορά βίωσα πραγματικά έναν φυσιολογικό τοκετό. Η μπέμπα μου γεννήθηκε την 40η εβδομάδα πανέτοιμη να βγει στον κόσμο. Ο θηλασμός άρχισε αμέσως.

Όλα πήγαιναν περίφημα καθώς έκανα rooming in στο μαιευτήριο και δεν άφησα κανένα να παρέμβει στο παιδί μου. Στο σπίτι όμως πάλι όλα άλλαξαν.

Ξαναζούσα σε επανάληψη ότι ακριβώς είχε γίνει με το Δημήτρη, τώρα όμως είχα 2 παιδιά που χρειαζόντουσαν φροντίδα. Η μπέμπα έκλαιγε απαρηγόρητα στο στήθος και ο μεγάλος μου γιος σε κατάσταση σοκ, αφού προσπαθούσε να καταλάβει από πού ήρθε αυτό το μωρό που η μαμά του αφιερώνεται σχεδόν απόλυτα.

Μοναδική και μεγάλη μου βοήθεια, ο άνδρας μου, που έφερε ξανά τις ισορροπίες, που ασχολήθηκε τόσο πολύ με το πρώτο μας παιδί και όλα επανήλθαν με μερικά απομεινάρια φυσιολογικής ζήλιας.

Την 3η μέρα ήρθε η μαία της κλινικής για τις μετρήσεις του μωρού καθώς είχα βγει νωρίτερα. Μου συστήθηκε και ως σύμβουλος θηλασμού και άρχισε να με κατευθύνει. Το μωρό φυσικά έκλαιγε γιατί ήθελε και άλλο γάλα.

Έτσι άρχισαν οι «πλούσιες» διατροφές και οι συνεχείς αντλήσεις για να κατεβάσω γάλα. Κι εγώ να πονάω, να υποφέρω από τις σχισμένες θηλές οι οποίες ήταν το λιγότερο μπροστά στους πόνους από τα πρηξίματα στο στήθος. Και η μπέμπα… Η μπέμπα συνέχιζε να κλαίει απαρηγόρητη.

Ζητούσα απεγνωσμένα βοήθεια και τότε έμαθα για την Βίκυ. Ήρθε στο σπίτι μου μια Παρασκευή απόγευμα, μια μέρα ορόσημο για τα καλύτερα που ακολούθησαν. Η γνωμάτευση ήταν «Υπερπαραγωγή». Κάτι το οποίο δεν είχα ακούσει και δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να σημαίνει πρόβλημα.

Ήταν η αιτία του πρησμένου στήθους, των κολικών, των εκρηκτικών κενώσεων και του απεγνωσμένου κλάματος του μωρού μου. Ένα μωρό που προσπαθούσε να παρηγορηθεί από ένα στήθος που κατέβαζε γάλα σαν βρύση. «Ευχή και κατάρα» όπως μου έλεγε η Βίκυ…

Μετά από διάφορες τεχνικές – ψευδοθηλές (κάτι που έκοψα και πολύ γρήγορα) και τάισμα του μωρού από το ένα στήθος για πολλές ώρες (φανταστείτε τους πόνους στο άλλο), έκοψα τα γαλακτοκομικά και τάιζα το μωρό στις πιο ευφάνταστες στάσεις για να μειώνω τη ροή του γάλακτος – άρχισαν να καλυτερεύουν τα πράγματα.

Το στήθος μου βέβαια έκανε αρκετούς μήνες να ξεπρηστεί, κι ακόμη όχι τελείως, το γάλα ακόμη τρέχει με ορμή απλά η μπέμπα έμαθε να το χειρίζεται.

Με κόπο αλλά πολύ περισσότερο πείσμα πέρασαν 5 μήνες θηλασμού. Και κάπου εδώ όλο αυτό άρχισε να γίνεται απόλαυση. Επιτέλους βιώνουμε μαζί με την μπέμπα τη μαγεία του κι εγώ είμαι πια μια περήφανη μαμά, που μεγαλώνει το παιδάκι μου με το δικό μου γαλατάκι.

Υπάρχει όμως κι ένα μαύρο σύννεφο… Είναι οι τύψεις μου για το πρώτο μου παιδί. Οι τύψεις που με ακολουθούν γιατί δεν το πάλεψα, αλλά κυρίως γιατί δεν ενημερώθηκα τότε σωστά.

Ζούμε σε εποχές που οφείλουμε να φιλτράρουμε τις γνώμες ειδικών και μη, και κυρίως σε ότι αφορά τα παιδιά μας να μην επιτρέψουμε να γινόμαστε έρμαια ανθρώπων που βάζουν μπροστά το συμφέρον και μας κατευθύνουν λάθος. Είμαστε μάνες και πρέπει να ορθώσουμε το ανάστημά μας ειδικά για τα μωρά μας και αυτό γίνεται μόνο με πολύ και σωστή ενημέρωση.

Είμαι η Μαρία και είμαι μαμά 2 υπέροχων πλασμάτων. Και προσπαθώ να είμαι καλή μαμά…

Πολλές φορές δεν τα καταφέρνω, κάνω λάθη και αυτό γιατί είμαι και άνθρωπος κι έχω αδυναμίες. Το μόνο πράγμα που είμαι σίγουρη όμως είναι ότι τους δίνω άπλετη χωρίς όρια αγάπη, την αγάπη που μέσα μου περισσεύει για αυτά. Γιατί τα παιδιά μου είναι το καλύτερο δώρο που μου έχει δώσει η ζωή, κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.
Βίκυ σ΄ευχαριστούμε!

Aν θέλετε να μοιραστείτε τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση