Είμαι η Κατερίνα, μαμά εδώ και 6 μήνες και σήμερα θα περιαυτολογήσω για καλό σκοπό.

Πολύ σύντομα να σας πω ότι είχα μια τέλεια εγκυμοσύνη (μου λείπει ακόμα η κοιλιά μου και ας  έχω την κόρη μου αγκαλιά…).

Μπήκα για φυσιολογικό τοκετό αλλά η μικρή είχε άλλη γνώμη και μετά από 16 ώρες πόνων καταλήξαμε στην καισαρική και επίσης δεν είχα διαβάσει τίποτα για τον θηλασμό όσο ήμουν έγκυος.

Απλά είχα κάνει μια κουβέντα μιας ώρας με την μαία μου και σκεφτόμουν ότι είναι τόσο φυσική η διαδικασία που θα έρθει από μόνη της.

Δεν ήμουν φανατική του θηλασμού, είχα αγοράσει και μπιμπερό και είχα δανειστεί αποστειρωτή για καλό και για κακό και σκεφτόμουνα ότι άμα κάτσει, έκατσε.

Ο πρώτος στόχος ήταν να θηλάσω μέχρι η μικρή να γίνει 40 ημερών και μετά βλέποντας και κάνοντας.

Πάντως με έκανα εικόνα να θηλάζω… μας φαντασιωνόμουν αγκαλιασμένες.

Γεννάω λοιπόν, 16 ώρες πόνοι όπως είπα και συνολικά 20 ώρες από την στιγμή που μπήκα στο μαιευτήριο.

Μισή ώρα μετά η μαία μου (θα την αναφέρω αρκετές φορές γιατί της χρωστάω πολλές χάρες, άνθρωπος-κλειδί για τον επιτυχημένο θηλασμό που ακολούθησε) μου φέρνει την μικρή στην ανάνηψη.

Το κορίτσι μου από την πρώτη στιγμή έδειξε ότι έχει φοβερό ένστικτο θηλασμού και ήρθε και «κούμπωσε» στο μεμέ. Πρώτη επαφή, εξαιρετική.

Αποκλειστικός θηλασμός στο μαιευτήριο, όλα καλά.

Τρίτη μέρα στο μαιευτήριο έρχεται η μαία μου, ακουμπάει το δάχτυλο στο μεμέ και το γάλα περνάει ξόφαλτσα από τον ώμο της.

Μου συστήνει κάθε 2 ώρες χλιαρό ντουζ και μασάζ στο στήθος για να το κρατάω συνεχώς μαλακό και αν νιώθω ότι είμαι για να σκάσω, να «αρμέγομαι»…

Γυρνάμε σπίτι, η μικρή θηλάζει ελεύθερα αλλά 2-3 μέρες μετά καταλήγουμε σε πληγωμένες θηλές.

Τηλέφωνο στη μαία, συμβουλές, προτάσεις, κόλπα κλπ. Βελτιώνεται η κατάσταση μέρα με τη μέρα με συμπαραστάτες τη μαία από το τηλέφωνο και τον άντρα μου στο πλευρό μου.

Για καλή μας τύχη και η παιδίατρος είναι του ίδιου στυλ και βοηθάει και αυτή όσο μπορεί.

Μέχρι που μια μέρα ήρθε στο σπίτι και έκατσε ώωωωωρες να με παρακολουθεί να θηλάζω τη μικρή για να με διορθώνει και να με συμβουλεύει – και όλα αυτά χωρίς λεφτά, ούτε η μαία ούτε η παιδίατρος.

Το αποτέλεσμα φυσικά καλό, εδραιώνεται ο θηλασμός με μεγάλη επιτυχία αλλά με ταλαιπωρία.

Και μέχρι εδώ, θα μου πείτε με το δίκιο σας,«σιγά τα ωά ρε κοπελιά…τι έχεις να μας πεις;;;; ότι σου πέτυχε ο θηλασμός;» Και έχετε δίκιο.

Τώρα όμως θα περιαυτολογήσω.

Το μόνο πρόβλημα στην όλη ιστορία, η ποσότητα του γάλακτος που έχω. Είναι πολύ, πάρα πολύ.

Και το ξέρω ότι πολλές μανούλες θα ζήλευαν γιατί εκείνες δεν είχαν αρκετό για τα παιδάκια τους. Αλλά και αυτό είναι πρόβλημα, πιστέψτε με. Και όχι μόνο για τη μαμά αλλά και για το μωρό.

Πάλι τηλέφωνο στη μαία: «Θήλαστρο, αντλήσεις, σακουλάκια, κατάψυξη, ατομική τράπεζα γάλακτος και τα υπόλοιπα βουρ στο Έλενα για τα πρόωρα» μου λέει η μαία μου.

Και αυτό πράττω.

Και σήμερα που σας γράφω είναι η τελευταία άντληση που θα κάνω για τα προωράκια του Έλενα γιατί σήμερα η μικρή μου έχει μηνογενέθλια και γίνεται 6 μηνών και το γάλα μου/μας δεν είναι πλέον κατάλληλο για προωράκια…

Μέσα σε 6 μήνες (στην ουσία 4 γιατί τον πρώτο μήνα δεν είχα μυαλό για τίποτα άλλο εκτός από θηλασμό και ύπνο και τον Αύγουστο το περισσευούμενο το ήπιαν τα γατάκια του χωριού καθώς δεν θα μπορούσα να το μεταφέρω στην Αθήνα χωρίς να αλλοιωθεί), χωρίς ιδιαίτερο κόπο πήγα στο Έλενα περίπου 30 λίτρα γάλα.

Ξέρω ότι θα μου πείτε μπράβο, συγχαρητήρια κλπ και σας ευχαριστώ για αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω περήφανη για αυτή μας την προσφορά. (Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί είναι οικογενειακή προσφορά.

Το κορίτσι μου που θήλασε αμέσως και βοήθησε να έχω τόσο γάλα, ο άντρας μου που με υποστήριξε αλλά και που ακόμα και τώρα απασχολεί τη μικρή όσο είμαι στο θήλαστρο, όπως επίσης και οι γιαγιάδες που κρατάνε τη μικρή για να πάω το γάλα στο Έλενα).

Είναι ένα είδος προσφοράς και αλληλεγγύης που σε πλημμυρίζει μια αλλιώτικη χαρά.

Γιατί βλέπεις και τις μαίες στο Έλενα πώς σε υποδέχονται ως δότρια και πως ακόμα και τα μάτια τους λένε ευχαριστώ.

Γιατί αυτό το γάλα, αυτή η προσφορά πάει στις πιο αγαθές υπάρξεις, πάει σε προωράκια που παλεύουν κάθε μέρα.

Και τι θέλω να πω λοιπόν περιαυτολογώντας;

Η τράπεζα γάλακτος του Έλενα είναι κάτι σχεδόν άγνωστο.

Διαβάζοντας στην απαρχαιωμένη σελίδα του μαιευτηρίου έμαθα ότι υπάρχει από το 1947 (και όμως, τόσα χρόνια λειτουργεί!). Κανείς δεν έχει κάνει κάτι για να γίνει γνωστό.

Δεν ξέρω ποιος είναι υπεύθυνος και ούτε με νοιάζει. Παίρνω λοιπόν την υπόθεση στα χέρια μου, το παίρνω «πατριωτικά».

Και επειδή εδώ είναι μαζεμένος πολύς κόσμος και πολλές μαμάδες, μπορούμε να το κάνουμε πιο γνωστό, να το πάρουμε ομαδικώς «πατριωτικά».

Και γιατί όχι να πιέσουμε να δημιουργηθούν τράπεζες γάλακτος και σε άλλες πόλεις.

Είναι μια κίνηση αγάπης και η αγάπη πολλαπλασιάζεται εύκολα γιατί όλοι και όλες έχουμε αυτή την αγαπησιάρικη διάθεση, να φροντίζουμε τους άλλους όσο μπορούμε και με όποιο τρόπο μπορούμε.

Και ακόμα και αν δεν γίνει τίποτα από όλα αυτά τα μεγαλεπήβολα, εγώ θα νιώσω ακόμα πιο περήφανη αν μάθω ότι μέσα από αυτό το κείμενο υπήρξε έστω και μια μαμά που πήγε στο Έλενα έστω και 200 ml γαλατάκι…Και θα το πω και στη μαία μου για να νιώσει και εκείνη περήφανη!

Μαμά Κατερίνα

ΥΓ1: Ο θηλασμός είναι ζόρικος αλλά αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσεις. Από τη δική μου εμπειρία, αυτό που με βοήθησε ήταν ότι έβαζα κάθε φορά βραχυπρόθεσμο στόχο: Πρώτα μέχρι να σαραντήσει, μετά το τρίμηνο, μετά το εξάμηνο. Τώρα που φτάσαμε το εξάμηνο, λέω για το χρόνο.

ΥΓ2: Αν αποφασίσετε να κάνετε την κίνηση συλλογής γάλακτος, ρωτήστε κάποιον ειδικό να σας πει πως πρέπει να το κάνετε. Προτεραιότητα, κακά τα ψέματα, έχει το παιδάκι σας. Το περίσσευμα, για να είναι πραγματικό περίσσευμα, έχει προϋποθέσεις.

ΥΓ3: Όσες/οι είστε δότριες/ες αίματος, μπορείτε να με καταλάβετε. Αλλά αυτή η δωρεά σε κάνει να νιώθεις ακόμα πιο όμορφα.

ΥΓ4: Και για να προλάβω τυχόν πολεμικά σχόλια από κάτω, οι μαμάδες που δεν τα κατάφεραν με τον θηλασμό είναι το ίδιο μαμάδες με όσες θηλάζουν, με όσες κάνουν μικτή διατροφή, με όσες δωρίζουν γάλα, με όσες κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για τα παιδάκια τους, δηλαδή.

Πηγή

Αφήστε μια απάντηση