12166159_1014006805289429_1315309974_n

Δεκέμβριος 2013… Χριστέ μου!! Είμαι έγκυος!!! Η γη έχει ήδη χαθεί κάτω από τα πόδια μου και βρίσκομαι λιπόθυμη στην τουαλέτα της δουλειάς, δεν ξέρω για πόση ώρα….

Ανασκουμπώνομαι και γυρίζω κάτωχρη στο γραφείο μου… Φυσικά δεν μιλιέμαι… Αυτό κι αν δεν το περίμενα…. Γι αυτό και ο πόνος στο στήθος μου όταν θηλάζει η Μαρίνα…. Που να φανταστώ;;…

Πότε όμως ήταν η τελευταία μου περίοδος;;; Εεεεεε… Γιατί θυμάμαι ότι φορούσα καλοκαιρινά; Πφφφφφφ….. ….

Φλεβάρης 2014… Ο καιρός περνάει και κυλά σαν νερό… Αγχώνομαι…. Ίσως το ” Φοβάμαι” είναι πιο σωστή λέξη…. Άραγε θα το αγαπάω το καινούργιο το μωρακι; Η Μαρίνα μου πως θα το πάρει;

Η καημένη καταλαβαίνει ότι πονάω και είναι πολύ προσεκτική στις κινήσεις της…. Παρά τους 22 μήνες της, συνειδητοποιεί τα πάντα η ζωούλα μου…

Ευτυχώς η γιατρός που με παρακολουθεί, είναι υπέρμαχος του θηλασμού και δεν μου λέει να σταματήσω… Ίσως λέει η πολύ ροή να σταματήσει…. Ίσως όμως και όχι… Κάπως έτσι κι εγώ, Συνεχιζω…

Μάιος 2014… Είμαι 7 μηνών… Δείχνω λες και είμαι δεκατριών… Όλοι με ρωτάνε αν γεννάω… Τι να τους πω;; Λέω ότι κοντεύω και το κόβω εκεί…

Ή κοιλιά μου είναι πραγματικά τεράστια !! Η Μαρίνα φυσικά θηλάζει… Δεν ξέρω τι, αλλά θηλάζει…. Και όσο θηλάζει χαϊδεύει την κοιλιά μου και πότε σταματά και δίνει από κανένα φιλί στον “εεεεμπεμπηηηη”….

Κι εγώ κλαίω με το παραμικρό… Νιώθω λες και την απατάω… Άτιμες ορμόνες!! ….

Ιούλιος 2014… Μετράω μέρες… Μάλλον όχι… Οι μέρες με μετράνε… Ζεσταίνονται αρρωστημένα… Κοιμάμαι με τα πέλματα μου βουτηγμένα σε μια λεκάνη με νερό… Ακόμη και το σώμα μου, δεν με χωρά από τη ζέστη…

Τιμή και δόξα στις μανουλες που ήσαν έγκυες στους καύσωνες!!!

Μα κυρίως φοβάμαι… Φοβάμαι για τα πάντα… Για όλα εκείνα τα άγνωστα που έρχονται…

Όλοι με κοροϊδεύουν που αγχώνομαι τόσο, κι εγώ τσαντιζομαι… Με την Μαρίνα είμαστε τόσο κοντά… Τόσο ” η μια για την άλλη” που δεν ξέρω αν χωράει κανέναν άλλο η αγκαλιά μας…

Φυσικά θηλάζει ασταμάτητα…. Τουλάχιστον πλέον λέει από μόνη της ότι και ο Μπέμπης θα τρώει από “το ντιντι”…

Ρουφάω με μανία όλο μας τον χρόνο του “μαζί” .. Λες και έρχεται ένα τέλος, που είναι αναπόφευκτο… Λες και με τον ερχομό του μπέμπη θα την στερηθω….

Κλαίω συνέχεια, μόνη μου, στο μπάνιο…. Ξανά… Άτιμες ορμόνες….

15 Ιουλίου 2014… Ποναω!! Με έναν πόνο οξύ στη μέση και στα σπλάχνα, που μου κόβει την ανάσα μαζί και το σώμα στη μέση…

Ζητάω από το Μαρινάκι μου να μην θηλάσει σήμερα και με καταλαβαίνει…

Παρ’ όλα αυτά πάμε βόλτα με το αυτοκίνητο γιατί ξέρω ποσό αγαπά τις βόλτες με το αυτοκίνητο και δεν ξέρω ποτέ θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία για μια τέτοια βόλτα…

Η αντίστροφη μέτρηση για το νέο κεφάλαιο της ζωής μας είχε ξεκινήσει… Σε λίγες ώρες είμαι στον καρδιοτοκογράφο…. Και… Γεννάω…!!! Όχι!! Φυσικά και δεν είμαι έτοιμη!!!

“Μπορώ να το κρατήσω για κανα δυο μήνες μέσα;;; Θέλω χρόνο!!! Χρειάζομαι χρόνο!!!” “Αύρα;; Εσύ ούτε τα Χριστούγεννα δεν θα είσαι έτοιμη…” μου είπε η γιατρός μου, όχι και τόσο γελώντας…

Μάλλον την έχω κουράσει με την γκρίνια και την επιμονή μου.. …… Ή ώρα είναι 9 και ακούω έναν οξύ ήχο κλάματος… “Ο δικός μου κάνει έτσι;;;” ρωτάω….

Σε δευτερόλεπτα είναι στο στήθος μου και θηλάζει με μανία… Λες και ξέρει πολύ πολύ καλά πως γίνεται…. Σταματά και με κοιτάζει… Με την εικόνα μου κοιμάται …

Στην πρώτη του επίσκεψη στην ονειροχώρα είχε την μορφή μου για παρέα… Σε δευτερόλεπτα ο εγκέφαλος μου έχει αδειάσει και απομένω να τον κοιτάζω…

Ένας έρωτας μόλις γεννήθηκε και τον έχω στην αγκαλιά μου… 3650 και 54 εκατοστά, φωνάζει ο γιατρός μετά από λίγο…. ” Χριστέ μου!! Πως θα τον χορτάσω αυτόν;;;”….

Ξέρω ότι μπορώ να τα καταφέρω… Είναι όμως που μου αρέσει και λίγο να γκρινιάζω…

5 Αυγούστου 2014… Ο Αχιλλέας είναι ένα υπέροχο, ήρεμο και βολικό μωρό… Θηλάζει ταχύτατα, κλαίει ελάχιστα, και κοιμάται ΠΟΛΥ…

Η Μαρίνα τον έχει δεχτεί τόσο ώριμα… Τον χαϊδεύει, τον φιλά και του δίνει όλα της τα υπάρχοντα…

Θεωρώ ότι βοηθά απεριόριστα το γεγονός οτι τελικά θηλάζει και η ίδια μαζί του, χωρίς να στερηθεί τίποτα ένεκα της άφιξης του στη ζωή μας… Θηλάζει ταυτόχρονα… Στην ίδια αγκαλιά…

Και τον λιώνει στα χάδια, ενώ εκείνος την κοιτά με δέος… Στην ίδια αγκαλιά…. Με τα ίδια χάδια και γλυκολογα… Ομολογώ πως… Το περίμενα πιο δύσκολο… όμως δεν ήταν….

25 Αυγούστου 2014…. Ο Αχιλλεας ζυγίζει 4680!!! Το μωρό του ταντεμ πήρε 1280 γρμ από την έξοδο μας από την κλινική και μέσα σε 35 μέρες!!!

Νιωθω τόσο δυνατή … Τόσο περήφανη… Τόσο… ΜΑΜΑ όπως τότε, παλιά… Θεέ μου… Πόσο σοφά μας έπλασες..;;

Καλοκαίρι 2015…. Ο Αχιλλέας πλέον του ενός έτους και η Μαρίνα πλέον των τριών…

Όχι!!! Δεν είναι ακόμη το ίδιο “ήρεμο και βολικό μωρό” που ανέφερα παραπάνω…. Είναι ένας γόης, νεαρός Ταρζάν…

Μαζί με την Μαρίνα μεγαλώνουν, παίζουν, ΔΕΝ μαλώνουν, γελούν και μοιράζονται όλες τους τις στιγμές και τις σκανταλιές… Κοιμούνται αγκαλιά, τρώνε από τα ίδια κουτάλια και ρουφουν από το ίδιο καλαμάκι…

Γελούν με  μοναδικά ίδιο τρόπο και νιώθω ότι μου μοιάζουν… Ας είναι κατάξανθα ενώ εγώ μελαχρινή…

Αν θηλάζουν ακόμη;; Ω ναι!! Και στ’ αλήθεια θαρρώ πως ο θηλασμός είναι εκείνος που τα έχει κάνει τόσο δεμένα…

Αν το συστήνω; Ανεπιφύλακτα!!!

Αν είναι δύσκολο;; Είναι!!! Όχι όμως όσο δύσκολο φαντάζει…

Αν έχω βγάλει κάποιο συμπέρασμα;; Φυσικά!!

Ότι το σώμα μας είναι τόσο σοφά πλασμένο και έχει τόσο καλή γνώση για το τι πρέπει να κάνει, που είναι κρίμα να το αδικούμε λέγοντας αβίαστα “δεν έχω γάλα” ή “δεν έφτανε”…

Τέλος…

….” ας δείξουμε  εμπιστοσύνη στο σώμα μας… Ξέρει ΑΚΡΙΒΩΣ τι χρειάζεται να κάνει… Ας το προσφέρουμε στο μωράκι μας απλόχερα, παρέα με την αγκαλιά και τα χάδια μας…

Και μπορώ να σας το υποσχεθώ… Όλα μα όλα, θα βρουν τους ρυθμούς τους, πολύ πολύ γρήγορα… Είναι απεριόριστη η ομορφιά που έχουμε μπροστά μας…”

Σας φιλώ!!!

Αύρα Φούκου

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση