Όλα άρχισαν στις 7 Δεκεμβρίου 2011……

Μόλις είχα μπει στον μήνα μου και η γυναικολόγος μου ανακοίνωσε την ημερομηνία τοκετού, με πρόκληση φυσικά.

Η πιθανή ημερομηνία ήταν στις 20 Δεκεμβρίου.

Ξεκινήσαμε λοιπόν πρωί, από τις 7 μέχρι τις δυο το μεσημέρι, χωρίς καμία ανταπόκριση, όταν άκουσα την γιατρό να λέει «ετοιμάστε την»…. πάγωσα…..ο χρόνος σταμάτησε, ήταν το μόνο που δεν ήθελα να ακούσω ποτέ κι όμως τώρα το ζούσα..

Ήρθαν και με πήραν για τα χειρουργεία, ο τοκετός εξελίχτηκε σε καισαρική τομή.

Από τα κλάματα μου κοβόταν η ανάσα κι όμως έπρεπε να γίνει……..από τα χειρουργεία ξεκίνησε ο δικός μου Γολγοθάς.

Καταρχήν ξεκινήσαμε με ολική νάρκωση, ο άντρας μου μαζί μου, στήριγμα δίπλα μου, γιατρός κι αυτός.

Η νάρκωση αρχίζει κι εγώ άκουγα τα πάντα μέχρι και την ώρα που μου βγάλανε το μωρό μου, ένιωσα να μου ξεριζώνουν τα σπλάχνα μου.

Μόλις άκουσα το κλάμα του παιδιού μου, σταμάτησα να ακούω τα πάντα.

Η ώρα 2 και τέταρτο. Αφού περνάνε 2 ώρες, δεν ξυπνώ με τίποτα, μάταια προσπαθούν…..για καλή μου τύχη βρισκόταν εκεί ένας αναισθησιολόγος ο όποιος δεν έχει χάσει ποτέ ασθενή και μετά από κάποια ώρα με ξυπνάει.

Το μωρό μου ήταν τυλιγμένο τέσσερις φορές.

Τώρα πλέον βρίσκομαι στο δωμάτιο, με την μητέρα μου, χωρίς να έχω καμία επαφή, άκουσα τη φωνή της να μου λέει «ξύπνα, ξύπνα να δεις τι έκανες».

Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα ότι πιο ωραίο έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Εκείνη τη στιγμή ξέχασα τα πάντα…..

Δεν μπορούσα να συνέλθω με τίποτα…το μωρό μου δεν ήξερα πού βρίσκετε και πώς σιτίζετε, δεν είχα την παραμικρή ιδέα, πονούσα πολύ.

Το μωρό έκλαιγε ασταμάτητα κι εγώ δεν μπορούσα ούτε να το αγγίξω, λες και ήμουν σε άλλη διάσταση, όλα μου φαινόταν μαύρα.

Την δεύτερη μέρα κάπως καλυτέρα, έκανα προσπάθειες να σηκωθώ όμως δύσκολα τα πράγματα, με το μωρό μου επαφή καμία…..το κερασάκι στην τούρτα δεν άργησε να έρθει όταν μου ανακοίνωσαν ότι έκανα ιλεό κ πρέπει να ξαναχειρουργηθώ….

Με πολλές προσπάθειες και μια χειρουργό καταφέραμε να το γλιτώσουμε. Η μαμά μου λύγισε, την έβλεπα να κλαίει δυνατά κ εγώ εξακολουθούσα να είμαι αλλού. Χωρίς να μπορώ να κοιμηθώ για 2 μέρες.

Κάποια στιγμή εκεί που καθόμουν και παρατηρούσα το μικρό μου σπλάχνο που κοιμόταν γαλήνια, σκέφτηκα να το πάρω στην αγκαλιά μου, όπως και το έκανα, το σήκωσα σιγά, με όση δύναμη είχα και το έβαλα πάνω στο στήθος μου…. ήταν η στιγμή που είπα πως ότι πέρασα, απλά δεν έγινε ποτέ.

Προσπάθησα να το θηλάσω μόνη μου εντελώς, δεν δυσκολεύτηκα πολύ, άρχισε αμέσως να κάνει τις μαγευτικές κινήσεις του χωρίς όμως αποτέλεσμα, το μόνο που κατάφερα ήταν να δω δυο πανέμορφα χειλάκια με ίχνη απ το πρωτόγαλα. Σκέφτηκα ότι κάναμε με το μωρό μου κάτι.

Καμία μαία και κάνεις δεν με παρότρυνε……ευτυχώς πέρασαν οι μέρες και πήγαμε και οι τρεις πλέον στο σπίτι μας, μόλις μπήκα κάθισα στον καναπέ μαζί με το αγγελούδι μου και τη μαμά μου που μου είπε «για βάλτην στο στήθος να δούμε, θα το πιάσει?».

Αμέσως την έβαλα κι έμεινα με ανοιχτό το στόμα, ναι το μωρό μου άρχισε να θηλάζει κανονικά…..η εμπειρία απίστευτη, ένιωσα ολοκληρωμένη και δικαιωμένη.

Από εκείνη την ημέρα έως και σήμερα, 21 μήνες τώρα, είμαστε αχώριστες και συνεχίζουμε αυτό το μεγαλειώδες έργο του θηλασμού.

Ευχαριστώ την μητέρα μου που με ενθάρρυνε και τον άντρα μου που με στήριξε σε όλα!! Ευχαριστώ πολύ κι εσάς που μου δώσατε την ευκαιρία να το μοιραστώ μαζί σας.

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση