Πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε που ακόμα ο άντρας μου ήταν γκόμενος και το παιδί ούτε καν σκέψη, λιαζόμουν σε παραλία της Αλεξανδρούπολης παρέα με την ξαδέρφη μου και τον 5χρονο τότε ανιψιό μου… πιο πέρα μια τουρίστρια λιάζεται επίσης, αλλά μόνο που αυτή είναι τόπλες.

Ο μικρός την κοιτά και χαχανίζει, κοκκινίζει, χαμηλώνει το κεφάλι και μετά ξανακοιτά…. Κάνω χάζι και τον ρωτάω:
– Γιατί γελάς Γιωργάκη μου?
– Γιατί φαίνονται τα μεμέ της.
– Και γιατί σου φαίνεται τόσο αστείο? Εσύ δεν έχεις μεμέ?
– Έχω αλλά τα δικά της είναι φουσκωτά!
– Τα δικά της είναι φουσκωτά γιατί όταν θα κάνει παιδάκια αυτά θα γεμίσουν γαλατάκι για να τα ταΐζει……..

Το σκέφτεται λίγο, γυρνά κοιτάζει μια εμένα και μια την τουρίστρια και πολύ σοβαρός με ρωτάει:

– Δηλαδή τα δικά σου παιδάκια θα πεινάσουν?

Περιττό να πω πως εγώ και η ξαδέρφη μου κοντέψαμε να πέσουμε απ’ την ξαπλώστρα απ’ τα γέλια…..

Όπως καταλαβαίνετε Πάμελα Άντερσον δεν με έλεγες…..

Χρόνια μετά, όταν έμεινα έγκυος, τα έβλεπα να φουσκώνουν και καμάρωνα. Το τι ντεκολτέ φόρεσα στην εγκυμοσύνη δεν λέγεται! Ο δε σύζυγος, μες’ την καλή χαρά, νόμισε πως έτσι θα είναι για πάντα.

Άλλα όπως ο μικρός Γιωργάκης έτσι και γω είχα ξεχάσει τον λόγο για τον οποίο τα δικά μου μεμέ διαφέρουν απ’ του ανδρός μου…. όλες μου οι φίλες που πρόλαβαν (μην χάσουν) να κάνουν παιδιά πριν από εμένα, θήλασαν ελάχιστα ως καθόλου, το ίδιο και η μαμά μου.

Δύο μήνες πριν τον τοκετό αγόρασα μπιμπερό, μικρά, μεγάλα, πλαστικά, γυάλινα, απ’ αυτά με τον στραβό λαιμό για να μην καταπίνει το μωρό αέρα, αποστειρωτή, θερμός….. ήμουν έτοιμη!!!

Η μεγάλη μέρα έφτασε κι εγώ έφερα στον κόσμο την μικρή μου. Με καισαρική…. Πότε μπήκα με την κοιλιά τούρλα, πότε μου έδωσαν το μωρό στην αγκαλιά χαμπάρι δεν πήρα. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που μου φάνηκε αφύσικο….

Για να πω την αλήθεια το όλο σκηνικό δεν ήταν αυτό που περίμενα, ένα ψυχρό χειρουργείο, κανείς δικός μου κοντά μου, δεν πόνεσα, δεν φώναξα, δεν έσπρωξα, δεν χαμογέλασα και δεν πλημμύρισα από ευτυχία όταν επιτέλους άκουσα το κλάμα του… το μόνο συναίσθημα που θυμάμαι είναι φόβος….

Όταν αργότερα μου έφεραν την μικρή στο δωμάτιό μου ένιωθα μουδιασμένη…. Οι κινήσεις μου μηχανικές….. την κράτησα αγκαλιά και για λίγο την παρατηρούσα….

Έχει μαλλιά, μαύρα και πολλά. Αχά! Το ήξερα! Γι’ αυτό είχα πεθάνει στην καούρα. Δέκα δάχτυλα στα χεράκια, ξετύλιξα το κουβερτάκι και είδα άλλα δέκα στα ποδαράκια… όλα καλά.

Κάποια στιγμή άρχισε να τσιροκοπά, τι να το κάνω? Πανικός!
Ήρθε η μαία και με βοήθησε να την βάλω στο στήθος, ένοιωσα δέος… το μωρό μου θηλάζει απ’ τα δικά μου μεμέ!!!!!

Είμαι μητέρα!!!

Ο πανικός καταλάγιασε και κάτι γλυκό με πλημμύρισε…

Θα μου επιτρέψετε να δανειστώ ένα απόσπασμα από προηγούμενο άρθρο μου γιατί όσο και αν έψαξα δεν βρήκα κάτι που να περιγράφει καλύτερα αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή…..

”Έχετε βρεθεί ποτέ σε βαγόνι την ώρα που ενώνεται με την μηχανή; Ακούς έναν δυνατό θόρυβο και τραντάζεσαι τόσο πολύ που πιστεύεις πως θα πέσεις από την θέση σου. Αυτό ακριβώς συνέβη εκείνη τι στιγμή, τραντάχτηκα συθέμελα, το βαγονάκι μου συνδέθηκε με μένα για να ξεκινήσουμε το δικό μας ταξίδι”.

Ένα καινούργιο σύμπαν αποκαλύφθηκε μπροστά μου, με ένα τεράστιο πανό. Καλώς ήρθες στον θαυμαστό κόσμο της μητρότητας!!!

Ήρθε η στιγμή να φύγουμε από το μαιευτήριο, οι οδηγίες σαφείς. Θηλάζουμε το μωρό μας και αν αυτό ζητά να ξαναφάει σε λιγότερο από δύο ώρες, το γάλα μας δεν επαρκεί οπότε δίνουμε συμπλήρωμα.

Μέσα στο πακέτο με τα δώρα που σου δίνουν στην κλινική υπάρχει ένα μπιμπερό, φεύγοντας οι μαίες σου δίνουν και ένα δείγμα με γάλα σκόνη μην τυχόν ξεμείνεις και δεν έχεις τι να κάνεις….

Δύο πελαγωμένοι νέοι γονείς παίρνουμε την μικρή μας, τα τσιμπράγκαλά μας και αναχωρούμε για το σπίτι. Η μέρα είναι Σάββατο… Η μικρή αστέρι… Την κοιτάμε που κοιμάται και χαμογελάμε ευτυχισμένοι.

Κάποια στιγμή την ακούω να νιαουρίζει, την παίρνω και την βάζω κατευθείαν στο στήθος, θηλάζει λίγο και ξανακοιμάται. Την αφήνω απαλά στην καλαθούνα δίπλα μου και αποφασίζω να κοιμηθώ και γω λιγάκι.

Δεν προλαβαίνω να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι και η μικρή νιαουρίζει και πάλι… την ξαναπαίρνω, την ξαναθηλάζω, ξανακοιμάται, την βάζω πάλι στην καλαθούνα και πριν προλάβω να ακουμπήσω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι μου… μαντέψτε… νιαουρίζει και πάλι! Τώρα?

Με όποια θεία, μαμά, πεθερά, φίλη και αν μίλησα όλες μου είπαν το ίδιο πράγμα, το γάλα σου δεν επαρκεί, ή είναι λίγο, ή αραιό και το μωρό δεν χορταίνει, δώσε  ξένο..

Ok! Τι ξένο όμως να δώσω? Έχω φάει και μια φλασιά με τα βιολογικά, μέχρι και τα ρουχάκια της από βιολογικό βαμβάκι είναι, έγινε και εκείνο το σκηνικό στην Κίνα με το επιμολυσμένο με μελαμίνη βρεφικό γάλα….

Όλο το Σάββατο κάνω υπομονή. Μέρα νύχτα με τα μεμέ απ’ έξω και να θηλάζω. Ξημερώνοντας Κυριακή και πιστεύοντας ότι το μωρό μου λιμοκτονεί, παίρνω τηλέφωνο την παιδίατρο που είχα επιλέξει (είχα ακούσει πως είναι πολύ καλή και δεν μπουκώνει τα παιδιά στις αντιβιώσεις με το παραμικρό) για να την ρωτήσω ποιο είναι το καλύτερο γάλα σκόνη στην αγορά.

Γιατί θέλεις να δώσεις ξένο? Με ρωτάει. Γιατί το μωρό μου πεινάει σε λιγότερο από δύο ώρες και από το μαιευτήριο μου είπαν σ αυτή την περίπτωση το γάλα μου δεν επαρκεί και πρέπει να δώσω ξένο.

Τι είναι αυτό που ακούω, γέλια? Η παιδίατρος γελούσε με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να καταλάβω αν κάτι της φάνηκε αστείο ή γελούσε από τα νεύρα της.

Με τα πολλά και με πολύ υπομονή μου εξήγησε πως αν εγώ θηλάζω το μωρό μου κάθε φορά που το ζητάει και αν αυτό βρέχει 6-8 πάνες την ημέρα και κάνει κακά τότε όλα είναι μια χαρά. Την Δευτέρα πήγαμε από το ιατρείο της και μου έδειξε πώς να θηλάζω σωστά και ξεκούραστα…

Από εκεί και πέρα όλα πήραν τον δρόμο τους, αγόρασα ένα σλινγκ και με την μικρή κρεμασμένη στο στήθος μου έμαθα να κάνω τα πάντα, να πλένω, να σκουπίζω, να σφουγγαρίζω, να πηγαίνω τουαλέτα. Δεν αγχώθηκα ποτέ ξανά για το φαΐ της. Άσε που έβλεπα τις δίπλες και τις τρίπλες στα μπουτάκια τις και τα μαγουλάκια της να φουσκώνουν μέρα με την μέρα……

Δεν σηκώθηκα ποτέ μέσα στη νύχτα να βράσω νερό, να ετοιμάσω γάλα, να το κρυώσω… δεν αποστείρωσα δεν έπλυνα μπιμπερό. Όταν ξυπνούσε την έβαζα στο στήθος και ξανακοιμόμουν. Όταν βγαίναμε βόλτα μια αλλαξιά ρούχα και μία πάνα αρκούσαν.

Αρρώσταινε? Στήθος.

Ξυπνούσε την νύχτα και δεν μπορούσε να ξανακοιμηθεί? Στήθος.

Έπεφτε χτυπούσε και έκλαιγε? Στήθος.

Πονούσαν τα δοντάκια? Στήθος.

Ήταν λυπημένη και ήθελε να την παρηγορήσω? Στήθος.

Το παιδί μου άνθιζε μέσα στην αγκαλιά μου, μεγάλωνε, μου χάιδευε το μάγουλο ή μου χαμογελούσε καθώς θήλαζε, έβαζε τις κούκλες της στο στήθος της να τις θηλάσει και αυτή….

Και έτσι φτάσαμε μέχρι τα 3,5. Οι θηλασμοί μια στην χάση, μια στην φέξη.

Έχουν περάσει δύο μέρες από τον τελευταίο ώσπου μια στιγμή που φορούσα το σουτιέν μου η μικρή μου με ρώτησε, μαμά έχει ακόμα γάλα στα βυζάκια σου? Ναι της λέω, θέλεις?

Όχι, ήρθε η απάντηση και τότε κατάλαβα πως ένα υπέροχο κεφάλαιο στην ζωή μου είχε κλείσει…

Γιατί τα γράφω όλα αυτά?

Έρευνες έδειξαν ότι:
Οι Ελληνίδες θηλάζουν κατά την έξοδό τους από το μαιευτήριο σε ποσοστό 88% και αρκετά συχνά αποκλειστικά (58%), αλλά κατά συντριπτική πλειοψηφία εγκαταλείπουν πολύ πριν τους 6 πρώτους μήνες και το μητρικό γάλα δίνει τη θέση του σε κάποιο τροποποιημένο γάλα αγελάδας για βρέφη.

Γιατί λοιπόν όλες αυτές οι μητέρες που επιθυμούν να θηλάσουν εγκαταλείπουν την προσπάθεια?
Δεν θα κρίνω μια μητέρα που για προσωπικούς λόγους αποφασίζει να διακόψει τον θηλασμό ή να μην θηλάσει καθόλου.

Άλλωστε αυτό που χρειάζεται πάνω απ’ όλα ένα μωρό είναι μια ευτυχισμένη μαμά, αν ο θηλασμός την αγχώνει και την κάνει να αισθάνεται άσχημα τότε καλύτερα (άποψή μου) να δώσει ξένο.

Τι γίνεται όμως με όλες αυτές τις μητέρες που το προσπάθησαν, το θέλησαν πολύ αλλά δεν το κατάφεραν?

Όταν ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας και η UNICEF προτείνουν τον θηλασμό για τουλάχιστον 2 χρόνια και από εκεί και πέρα όσο επιθυμούν μητέρα και παιδί, όταν τα οφέλη του θηλασμού είναι τόσα πολλά και γνωστά, γιατί το κράτος δεν κάνει τίποτα για όλη αυτή την παραπληροφόρηση και προώθηση ξένου γάλακτος που γίνεται από πολλές κλινικές, μαίες και παιδίατρους?

Αν από σύμπτωση η παιδίατρος που επέλεξα δεν ήταν και σύμβουλος θηλασμού δεν θα είχα θηλάσει αποκλειστικά. Για μένα και το παιδί μου ήταν θέμα τύχης.

Θα έπρεπε όμως ο θηλασμός να είναι θέμα τύχης?

Ρένα + Μαρία

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αυτό το άρθρο έχει ένα σχόλιο

  1. Ιωάννα Δαλκίτση

    Είναι υπέροχα περιγραφική η ιστορία αυτή και ακόμη πιο όμορφη όταν την βιώνουν οι μανούλες με τα παιδάκια τους! γλυκιά συγκίνηση αισθάνομαι μετά την ανάγνωση αυτής της ιστορίας που μου φέρνει όλες τις υπέροχες στιγμές μου με τη Σοφούλα μου.Στα δύο της, πριν ένα μήνα αποχαιρέτησε το γαλατάκι της μαμάς, αλλά καθημερινά αγκαλιάζει και λέει “υπέροχα & αγαπημένα” τα βυζάκια της μαμάς! Ιωάννα+Σοφία

Αφήστε μια απάντηση