Θηλασμός, μια εύκολη υπόθεση…

και μιλάω προσωπικά..

Όσο ήμουν έγκυος, δήλωνα ότι «θα θηλάσω, φυσικά!»

Και η απάντηση που έπαιρνα ήταν, «αν μπορέσεις…»

Εγώ μέσα μου απορούσα μ’ αυτό και ήμουν χίλια τις εκατό σίγουρη, ότι φυσικά και θα μπορούσα…

Σ’ αυτή την πεποίθηση μεγάλο ρόλο έπαιξε αρχικά το κοντινό μου περιβάλλον, βασικά η μητέρα μου, που το 1973 και 1976 (εποχή του μπιμπερό) θήλασε περίπου δύο χρόνια, αντίστοιχα εμένα και την αδερφή μου.

Είχαμε ακούσει μερικές δεκάδες φορές την ιστορία που ο γυναικολόγος της στο μαιευτήριο της είπε ότι το γάλα της είναι υπεραρκετό, και που ο παιδίατρος μου την παρότρυνε να συνεχίσει τον θηλασμό, όταν στον ενάμιση χρόνο είχα κολλήσει μια παιδική αρρώστια.

Επίσης θήλασε η αδερφή μου την κόρη της, κάπου στους 11 μήνες και με μόνους δασκάλους τη μητέρα μας, το ένστικτο, και την κουμπάρα της.

Από την αδερφή μου κράτησα στο μυαλό μου, ότι τους πρώτους μήνες «είσαι μ’ ένα βυζί έξω»…

Κάπου στους 4 μήνες παρακολούθησα και κάποια σεμινάρια περί θηλασμού, όπου μπροστά στα μάτια μου, μάνες θήλαζαν τα παιδιά τους, έμαθα τη σωστή στάση θηλασμού, ότι υπάρχουν σύμβουλοι και παιδίατροι εξειδικευμένοι και πρόθυμοι να σε βοηθήσουν σε τυχόν προβλήματα..

Μ’ αυτά τα εφόδια ήρθε η μέρα που κράτησα στην αγκαλιά μου το αγόρι μου!

Δεν είχα ζητήσει εξαρχής αποκλειστικό θηλασμό (είχα μαύρα μεσάνυχτα από rooming in), άλλα όσες φορές μου τον έφερναν, αγνοούσα τις –ας γελάσω- συμβουλές, 10 λεπτά απ το ένα στήθος, 10 απ το άλλο, και θηλάζαμε περίπου όση ώρα ήταν στην αγκαλιά μου.

Έτσι γνωριστήκαμε…και δεν περιγράφεται αυτό που νιώθεις!

Είναι ένας από τους λόγους που νιώθω ευλογημένη για τη γυναικεία μου φύση!

Τον πρώτο καιρό ήμασταν αυτοκόλλητοι, πρωί βράδυ… κι αν εξαιρέσεις τα ξενύχτια, το υπόλοιπο κομμάτι ήταν εξαιρετικά εύκολο, αφού πλύσιμο-σιδέρωμα ρούχων και φαγητό ανέλαβαν οι μαμάδες, και είχα γλυτώσει από αποστειρώσεις, ζεστάματα, κρυώματα κλπ μπουκαλιών.. γιατί είμαι και κομματάκι τεμπελίτσα!

Επίσης σ’ αυτό το διάστημα ποτέ δεν αμφισβήτησα την ποσότητα και την ποιότητα του γάλακτός μου. Ήξερα απλά ότι δίνω το καλύτερο.

Κάπου στον δεύτερο μήνα άλλαξα και παιδίατρο, όταν μου σταμάτησε τον θηλασμό στην αναμονή του παιδιατρίου, για να πάρει τη σωστή ζύγιση στο παιδί, και ήξερε μόνο να δίνει δείγματα ολόκληρα κουτιά σκόνης.

Το ταξίδι του θηλασμού μας κράτησε 12 μήνες, εκ των οποίων 6 ολόκληρους μήνες αποκλειστικά με το γαλατάκι μου (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων)..

Το μόνο παράπονο ίσως που έχω είναι ότι δεν είχα την γνώση και την κατάλληλη στήριξη ώστε να με παροτρύνουν για να θηλάσω παραπάνω, γιατί γάλα είχα.

Στους 8-9 μήνες άκουγα, «ακόμα θηλάζεις και μέχρι πότε»; Και διάφορα άλλα γνωμικά.. κι έτσι έβαλα προσωπικό όριο τον ένα χρόνο, χωρίς βέβαια να ρωτήσω το παιδί μου!

Σε λίγες μέρες το αγοράκι μου θα γίνει τριών χρονών.. και πιστεύω ότι τα καλύτερα δώρα που του έκανα από τη στιγμή της γέννησης του, είναι ο θηλασμός, η επαφή, οι χιλιάδες αγκαλιές και τα φιλιά! Ανεκτίμητα!

Χριστίνα Β.

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση