Είμαι η Γεωργία 38 ετών και μαμά δύο παιδιών 18 και 11 ετών.

Αποφάσισα να γράψω και εγώ για την εμπειρία μου στο θηλασμό. Γέννησα το πρώτο μου παιδί στα 20 σε ιδιωτικό μαιευτήριο. Με καισαρική τομή λόγω ισχιακής προβολής και με 3.750 γρ. βάρος.

Από την τρίτη μέρα έως την όγδοη νοσηλεύτηκε λόγω υγρού στον πνεύμονα. Από την αρχή και λόγω καισαρικής ταϊζόταν με μπουκάλι. Στα πρόωρα το ίδιο. Παίρνω εξιτήριο, το μωρό όχι. Ο τρόπος σίτισης δεν άλλαξε.

Εκείνη την εποχή δεν ‘’προωθούνταν’’ ο θηλασμός. Δεν με αποθάρρυναν αλλά και δεν με ενθάρρυναν. Πήραμε το μωρό σπίτι με τις οδηγίες του παιδιάτρου ανά χείρας, που έγραφαν τη μάρκα του γάλακτος και κάθε πόσες ώρες τρώει.

Όπως καταλαβαίνετε δε θήλασα ποτέ. Το στήθος πέτρωσε και οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Κανείς δεν μου εξήγησε ότι βάζουμε το μωρό στο στήθος. Ακόμα το μετανιώνω αλλά λίγο το νεαρό της ηλικίας, λίγο η μη πληροφόρηση το αποτέλεσμα είναι ότι δεν πρόσφερα στο παιδί μου το ιδανικό, το τέλειο.

Εφτά χρόνια μετά έρχεται το δεύτερο παιδί. Εγώ στα 27 πιο ώριμη και κατασταλαγμένη για το τι θέλω. Και φυσικά ενημερωμένη όσο μπορούσα πιο πολύ. Καισαρική λόγω της προηγούμενης με βάρος 3.200 γρ. Σε δημόσιο μαιευτήριο με το μωρό δίπλα μου συνεχώς.

Δεν χρειάστηκε νοσηλεία κανενός είδους. Ο θηλασμός ενθαρρυνόταν και με το παραπάνω. Παρότι δεύτερο παιδί εγώ ήμουν ‘’πρωτάρα’’. Μόλις φέρανε το μωρό το έβαλα στο στήθος. Μέχρι να πάρουμε εξιτήριο αυτή τη δουλειά έκανα. Καμιά δυσκολία. Άφησα τη φύση να κάνει αυτό για το οποίο είμαστε πλασμένοι.

Γυρίσαμε στο σπίτι όλοι μαζί. Έκανα κατάληψη στον καναπέ, πήρα και μαξιλάρια για να αισθανόμαστε άνετα και συνέχισα να θηλάζω ελεύθερα. Χωρίς ωράριο και χωρίς οδηγίες.

Όλα καλά μέχρι τις 20 μέρες. Ξαφνικά σταματά η ροή του γάλακτος. Ατάραχη εγώ λόγω της ενημέρωσης που είχα, συνέχισα με το μωρό στο στήθος ΣΥΝΕΧΩΣ για 2 μέρες. Αυτό ήταν. Μετά δεν προλάβαινα να αλλάζω επιθέματα. Δεν έπεσα στην παγίδα του ξένου γάλακτος.

Κλείσαμε τους 6 μήνες αποκλειστικού θηλασμού, ξεκινήσαμε τις στέρεες τροφές σε συνδυασμό με στήθος. Κάπως έτσι κλείσαμε τους και τους 17 μήνες. Και ξαφνικά σε μια ισχυρότατη κρίση ωτίτιδας αναγκάζομαι να πάρω αντιβίωση.

Ντράπηκα να πω στο γιατρό ότι θηλάζω ένα παιδί που περπατούσε και σταμάτησα το θηλασμό. Δεν ήθελα να ‘’θηλάσω’’ την αντιβίωση. Αυτό ήταν και το τέλος σε κάτι τόσο ουσιώδες και τόσο σημαντικό στην ζωή του παιδιού μου. Ποτέ δεν πόνεσα ούτε με δάγκωσε. Είναι από τα ελάχιστα παιδιά που δεν έβαλε στο στόμα τεχνητή θηλή του μπιμπερό.

Αργότερα εμφάνισε αλλεργικό δερματικό κνησμό. Ο γιατρός είπε ότι αν δε θήλαζε η κατάσταση θα ήταν πολύ χειρότερη. Εύχομαι όλες οι μανούλες του κόσμου να βιώσουν αυτή την εμπειρία.

Aν θέλετε να μοιραστείτε τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση