Δεν θυμάμαι πια πόσο μηνών ήταν ο Ανδρέας (ο μεγάλος μου γιος, τώρα 12 ετών), όταν ξαφνικά ένα πρωί δεν ήθελε να θηλάσει.

Δεν έδωσα και τόση σημασία στην αρχή, αν και ήταν ένα μωρό αρκετά κολλημένο με το στήθος, που θήλαζε πάρα πολύ συχνά.

Μετά πρόσεξα επιπλέον ότι δεν με κοιτούσε. Κοιτούσε αλλού, δεν μου έδινε καμιά σημασία, σαν να μη με άκουγε. Όσο περνούσαν οι ώρες, άρχισα να ανησυχώ.

Δεν θήλαζε, δεν με κοιτούσε, δεν γελούσε. Τι έγινε; Πώς έγινε αυτό; Το μυαλό μου πήγε στην απεργία θηλασμού κι άρχισα να ψάχνω τις πιθανές αιτίες. Φαινόταν καλά, δεν είχε συμπτώματα κάποιας αρρώστιας, άρα κάτι άλλο είχε συμβεί. Τι;

Μάλλον δε θα μάθω ποτέ (αν και φυσικά κάπου πάει το μυαλό μου), όμως θυμάμαι καλά το πόσο πολύ είχα αγχωθεί και στεναχωρηθεί και πόση ενέργεια χρειάστηκα για να τον κάνω να θηλάσει ξανά μετά από μερικές μέρες. (περισσότερα…)