Το είπαν κι οι Πυξ Λάξ…. “ότι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο…” Μεγάλη κουβέντα… Κι η εμπειρία της ζωής μου ως σήμερα έρχεται να επιβεβαιώσει το παραπάνω γνωμικό απόλυτα…

Τι να σου κάνει και το πλήθος πληροφοριών που είχα συλλέξει ούσα έγκυος… Χαράμι πήγαν οι ατελείωτες ώρες που διάβαζα για το θηλασμό….

Επέτρεψα στους επαγγελματίες υγείας τα πάντα, όλα όσα είχα διαβάσει πως αντενδείκνυνται, τα επέτρεψα όλα…. Όλη η μαγεία, όλο το παραμύθι άρχισε να διαλύεται κομμάτι κομμάτι, κάθε λεπτό που περνούσε μετά τη γέννα… Στο μυαλό μου το απόλυτο κενό…

Το μοναδικό πράγμα που είχε ριζώσει μέσα μου μετά από την ενδελεχή ενημέρωση μου για το θέμα θηλασμός, ήταν η επιθυμία μου να τα καταφέρω… ήταν και το μοναδικό πράγμα που θυμόμουν….

Το παιδί δεν τοποθετήθηκε στο στήθος μου αμέσως μόλις γεννήθηκε… Το πήρε η παιδίατρος να το εξετάσει κι ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου το κλάμα του, ένα κλάμα απελπισίας που φρόντισα να μην το ακούσω ποτέ ξανά!

Αφού με «περιποιήθηκαν», με μετέφεραν στο δωμάτιο και περίπου 2 ώρες μετά, ήρθε μια μαία στο δωμάτιό μας, κοίταξε την θηλή μου και απεφάνθη…: «Δεν έχεις θηλή, δεν έχεις γάλα, δώσε μου μπουκάλι να του φτιάξουμε γάλα….»!

Σάστισα… Τι θέλει να πει δεν έχω θηλή, δεν έχω γάλα; Και τώρα τι κάνουμε;; Για μένα αυτά ήταν δεδομένα, πως μου τα αναιρεί;;;

Ο μικρός μου γεννήθηκε φυσιολογικά στις 00:07 ξημερώματα Σαββάτου. Πέρασα όλο το πρώτο μας βράδυ έχοντας τον στην αγκαλιά μου, χαζεύοντας αυτό το θαύμα που αξιώθηκα να ζήσω και προσπαθώντας στα χαμένα να τον θηλάσω. Δεν τα κατάφερνα…

Το επόμενο πρωί έστειλα την μητέρα μου και μου αγόρασε ένα θήλαστρο εμπορίου που γνώριζα. Αρχίζω να αντλώ και φυσικά έβγαιναν μονάχα οι λίγες μα τόσο πολύτιμες σταγόνες του πρωτογάλακτος. Τις έδινα στο παιδί πριν την σκόνη…

Πατώντας στην άγνοια (;;;) και την ανασφάλεια μου, με έπεισαν πως ήμουν ανίκανη να θρέψω το παιδί μου…. Μετά την αφιλόξενη μήτρα μου (συσπάσεις από τον 5ο μήνα, κλινήρης επί 4 μήνες, ανεξέλεγκτη κατανάλωση χαπιών), ήρθαν να μου προσθέσουν κι άλλον έναν πόνο κι άλλη μια ενοχή…

Μουδιασμένη ήμουν, σα να ζούσα έξω από το κορμί μου… Παθητική… Είχα μόνιμα το παιδί στην αγκαλιά μου και προσπαθούσα μόνη να το βάλω στο στήθος αλλά η παντελής άγνοια μου να το κρατήσω σωστά, το μεγάλο και βαρύ μου στήθος και το γεγονός ότι το μωρό μου ήταν μικροκαμωμένο (2760kg), δυσχέραιναν περαιτέρω την κατάσταση…

Και κάπου εκεί αρχίζει το αίσθημα της ΑΠΟΛΥΤΗΣ μοναξιάς…. Μόνη εγώ και η επιθυμία μου να θηλάσω, απέναντι σ’ όλους αυτούς που ήθελαν το “καλό μου” και το “καλό” του παιδιού μου…

Άρχισαν οι φωνές και τα λόγια τους να μου τριβελίζουν το μυαλό…. Οι μαίες να προσπαθούν να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενα τους (ανυπαρξία γάλακτος και “κατάλληλων” θηλών) και γω χαμένη, σα φάντασμα να τους κοιτώ και να μην αντιδρώ… Να τα δέχομαι όλα…

Να ‘χα ένα χέρι εκείνη την στιγμή, ένα χέρι να με χτυπήσει να ξυπνήσω από το λήθαργο που ‘χα πέσει, να ‘χα ένα στόμα να μου φωνάξει εεεεεει ΞΥΠΝΑ, μπορείς, είναι στη φύση σου!!!!

Οι φωνές γύρω μου να με ζαλίζουν, να με αποπροσανατολίζουν, να με κουράζουν, να με απελπίζουν και γω να μην ξέρω τι να σκεφτώ, τι να νιώσω, τι να πιστέψω, τι να κάνω!

Οι μαίες, η μια μετά την άλλη να μου επιβεβαιώνουν: “Δεν έχεις γάλα” και να μου πιέζουν με δύναμη τις θηλές και να σφαδάζω από τον πόνο και υγρό λευκό να μην βλέπω…

“Οι θηλές σου είναι μικρές”, “το παιδί σου είναι αδύναμο ακόμα δεν μπορεί να θηλάσει”, “μην αφήνεις το παιδί σου νηστικό”, “έκανε το μηκώνιο;”, “γεννήθηκε αδύνατο, πρέπει να τραφεί”!

Το άλλο πρωί ήρθε η σειρά της παιδιάτρου αυτή τη φορά να επιβεβαιώσει την αδυναμία μου να θηλάσω μιας και δεν διέθετα τα τυπικά “προσόντα”, δίνοντάς μου το τελειωτικό χτύπημα

Αρχίζει το δράμα μου… Αρχίζω να κλαίω και να παρακαλώ να με βοηθήσουν… Ήξερα μέσα μου πως όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να συμβαίνουν στ’ αλήθεια!

Οι μαίες έρχονταν με προθυμία να με βοηθήσουν κι αυτό νομίζω ήταν η μεγαλύτερη πλάνη μου, αλλά έφευγαν σύντομα και χωρίς αποτέλεσμα… Το επόμενο βράδυ το στήθος μου πρήζεται επικίνδυνα

Πονάω φρικτά, νιώθω πως θα σκιστεί το δέρμα μου. Συνεχίζω να αντλώ με το θήλαστρο αλλά όχι συστηματικά (δεν γνώριζα περί πρωτοκόλλου), νιώθω να χάνω το παιχνίδι κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που περνά…

Παρακαλάω ωστόσο, ικετεύω να με βοηθήσουν… Σα δαρμένο σκυλί εκλιπαρώ για βοήθεια… Ξέρετε τι έπαιρνα;; Οίκτο και συμπόνια…!!!! Γιατί όπως μου έλεγαν εγώ που τόσο επιθυμούσα να θηλάσω ήμουν ανήμπορη να τα καταφέρω και μητέρες σε διπλανά δωμάτια ζητούσαν το χάπι να τους κοπεί το γάλα που έρεε…

Και να τα δάκρυα ποτάμι στα μάτια μου… Για καλή μου τύχη εκείνο το βράδυ, μια μαία, η Γιάννα, ήρθε και έμεινε πλάι μου 1 με 1,5 ώρα… Μες στην νύχτα… Οι προσευχές μου εισακούστηκαν…! Κατάφερε το παιδί μου να πιάσει το στήθος!!!! Τώρα ήξερα… Ήξερα πως είναι εφικτό…., ήξερα πως μπορώ… κι αυτή η γνώση ήταν το όπλο μου στη δική μου μάχη!!!

Όμως ήταν γραφτό φαίνεται να περάσουμε μέσα από συμπληγάδες μέχρι να τα καταφέρουμε… Έτσι… την επομένη μέρα το παιδί ανεβάζει ίκτερο, ο οποίος όλο και ανέβαινε και αναγκαζόμαστε να τον βάλουμε στη λάμπα… Κομμένος ο θηλασμός και το μητρικό μου λένε… Πόσο θύμα έπεσα Θεέ μου…

Το γλυκό μου πλασματάκι, ο θησαυρός μου ο ανεκτίμητος… από την πρώτη στιγμή μου έδειξε πως θα ήταν ένα παιδί δυνατό, συνεργάσιμο και υπομονετικό… Γυμνό κάτω από την λάμπα, μόνο, με μια μάσκα και γω να κλαίω γοερά δίπλα του… Του κρατούσα το χέρι, το χάιδευα, τουλάχιστον τον είχα στο δωμάτιο… Κι αυτός ψυχούλα μου δεν έβγαζε άχνα, στωικά υπέμενε κι αυτό το βάσανο…. Έφυγα από την κλινική Τετάρτη ενώ είχα γεννήσει Σάββατο…

Επιστρέφοντας στο σπίτι άνοιξα τις πηγές μου και άρχισα διάβασμα… Όλα ήρθαν ξανά στο μυαλό μου… Το παιδί όμως συνέχισε να μην πιάνει στήθος…. Και γω δεν ήξερα πως να το βοηθήσω.

Συνέχιζα το μπουκάλι μια με σκόνη, μια με ότι λίγο αντλούσα με το θήλαστρο… Την Παρασκευή, 7 μέρες μετά τον τοκετό, ήμουν πια πεπεισμένη πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Η υπόνοια γίνεται συνείδηση και καταρρέω….

Είναι βράδυ γύρω στις 10, είμαστε στο σαλόνι μας, εγώ, οι γονείς μου και ο άντρας μου. Εγώ μετά από μια ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια παθαίνω παραλήρημα… Κλαίω μ’ αναφιλητά και χτυπιέμαι να με βοηθήσουν, να κάνουν κάτι.

Η μαμά μου μου λέει το κλασικό: “όλα τα παιδιά που τράφηκαν με μπουκάλι δεν έπαθαν τίποτα” για να με παρηγορήσει και αρχίζουν να βαρούν καμπάνες στο κεφάλι μου που με οδηγούν σε έξαλλη κατάσταση εκλιπαρώντας για ακόμα μια φορά να κάνουν κάτι….

Η μητέρα μου και ο άντρας μου κοιτούν ο ένας τον άλλον και ξέρω πως σκέφτονται πως είμαι αγκαλιά με την επιλόχειο, το διαβάζω στα μάτια τους… Ήταν και δύσκολοι οι μήνες της κύησης που είχαν βαρύνει την κατάσταση μου από πριν.

Ο μπαμπάς μου τότε, ο καλός μου πατερούλης, ο άνθρωπος που θα του χρωστάω μια ζωή αυτή του την πρωτοβουλία, σηκώνεται εξαγριωμένος βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση από την οποία δεν μπορούσα να “βγω” και αρχίζει να φωνάζει: πες μου τι θες να κάνουμε;;; Σε ποιον ν’ απευθυνθούμε;; Ποιος μπορεί να σε βοηθήσει;

Τον κοιτώ, δεν ξέρω τι να απαντήσω… Μα ποιος στα ΑΛΗΘΕΙΑ θα μπορούσε να με βοηθήσει; Θα καλέσω στην κλινική και θα ζητήσω την μαία που σε βοήθησε όσο ήσουν μέσα… Φυσικά… ίσως ήταν η μόνη που θα μπορούσε…

Πράγματι… Παίρνει τηλέφωνο, 22:30 το βράδυ στην κλινική, ζητά την μαία που είναι έτσι και έτσι (δεν ήξερα καν όνομα και απλά περιγράψαμε το παρουσιαστικό της). Η μαία τυγχάνει να είναι εκεί και μάλιστα να τελειώνει την βάρδια της σε μισή ώρα (στις 23:00 την νύχτα) και δέχεται να έρθει στο σπίτι μας εκείνη την ώρα….!!!!

Θεέ μου… αν ήξεραν κάποιοι άνθρωποι πως μια τους κίνηση μπορεί να αλλάξει την ζωή ολόκληρη κάποιων άλλων ανθρώπων για πάντα… 23:20 ήταν στο σπίτι μου…. Μόλις την είδα πλάνταξα ξανά… Ήταν τόσο ανθρώπινο αυτό που έκανε…

Ήρθε, κάθισε πλάι μου ήρεμη, πίεσε το στήθος μου και τότε, για πρώτη φορά, πετάχτηκε το γάλα μου σαν σιντριβάνι!!!Με κοίταξε, χαμογέλασε και μου λέει…. να το γάλα σου…. Και έτρεχαν τα δάκρυα ποτάμι στα μάτια μου κι ούτε να μιλήσω δεν μπορούσα από τους λυγμούς… Και αυτή μου μιλούσε ψιθυριστά και μου λέγε “θα το ταΐσεις το μωρό σου, όλα θα πάνε καλά”.

Πήρε το μωρό, το έβαλε στο στήθος και έκατσε παρέα μου 1,5 ώρα… Με έμαθε να το τοποθετώ σωστά. Δεν σταμάτησα να κλαίω… και δεν σταμάτησα να την ευχαριστώ για το καλό που μου έκανε… Νομίζω πως εκείνη την ημέρα δεν άφησα το παιδί να βγει από το στήθος φοβούμενη μήπως “χάσω” την σωστή θέση…!!!

Και γενικά από κει και έπειτα δεν το έβγαλα από το στήθος για πολλές μέρες… Στην ουσία έκανα επαναγαλακτισμό μόνη, μη γνωρίζοντας από πρωτόκολλα.

Αρνήθηκα το μπουκάλι, αρνήθηκα τον ύπνο, αγκάλιασα το παιδί μου και είπα τώρα φίλε μου είμαστε εγώ και συ και πρέπει να συνεννοηθούμε. Και τα καταφέραμε!!!! Ξέχασα αρθρογραφίες, συμβουλές, παρατηρήσεις…. Ακολούθησα το ένστικτό μου… την φύση μου…. τον προορισμό μου….

Ξέρετε; Αυτό που έκανε αυτή η γυναίκα, δεν ήταν απλά ότι έβαλε το παιδί μου στο στήθος μου, ήταν που άπλωσε το χέρι της με κοίταξε στα μάτια και μου είπε πως θα τα καταφέρω…. Και γω την πίστεψα και πίστεψα ξανά σε μένα και θυμήθηκα ότι μπορώ….

Πίστεψα στην φύση μου και την άφησα να κάνει επιτέλους την δουλειά της… Και έκλεισα για ΠΑΝΤΑ τα αυτιά μου στις σειρήνες… Θήλασα το παιδί μου 15 μήνες όπου και αποθήλασε μόνο… Η μαία δεν μας πήρε λεφτά…

Η συνέχεια του ταξιδιού μας είχε και άλλες δυσκολίες (αλίμονο…), πόνους αφόρητους στις θηλές για περίπου 4 μήνες που δεν προέρχονταν από πληγές και 1,5 χρόνο μετά τον αποθηλασμό μας έχω καταλήξει με την βοήθεια της Κωνσταντίνας Γιαννιώτη ότι οφειλόταν σε αγγειοσπασμούς που κανείς ποτέ δεν διέγνωσε.

Μια απεργία θηλασμού από την οποία με έσωσε κάποιο ξημέρωμα η Αγλαΐα Παπαδήμα μέσω του parents, ένας φραγμένος πόρος που τον ξεπέρασα με τις γνώσεις μου πια… και πολύ πολύ πολύ πόλεμο για το βάρος και την ανάπτυξη του παιδιού μου που δεν συμβάδιζε με τις καμπύλες του βιβλιαρίου υγείας….

Όμως για τίποτα, ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ στον κόσμο δεν θα άλλαζα τις στιγμές που μοιράστηκα με το παιδί μου θηλάζοντάς το αυτούς τους μήνες…

Και ναι, ο πρώτος καιρός είναι συχνά δύσκολος, έχεις να αντιμετωπίσεις πολλά, να μάθεις και να εκπαιδευτείς σε πολλά, όμως η ανταπόδοση έπειτα είναι τεράστια και ανεκτίμητης αξίας.

Αρκεί το πρώτο χαμόγελο του παιδιού σου, το πρώτο χάδι του στα μάγουλα σου καθώς θηλάζει και ενώ σε κοιτάει βαθιά στα μάτια για να καταλάβεις τι εννοώ…

Αγνή, ανιδιοτελής, απόλυτη αγάπη….

Καλούς θηλασμούς κορίτσια!

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση