Με τη ρύση μια εικόνα χίλιες λέξεις, ξεκίνησε για μένα το κεφάλαιο θηλασμός…..

Ήμουν παιδί όταν είδα για πρώτη φορά μανούλα να θηλάζει το βρέφος της σε μία επίσκεψη που είχαμε πάει με την μητέρα μου…θυμάμαι μία εικόνα γεμάτη με θαλπωρή και ζεστασιά της μαμάς προς το μωράκι της, όντας το μωρό της στο στήθος της τότε….θυμάμαι ένα πέπλο αγιοσύνης, ηρεμίας και αγαλλίασης γύρω από εκείνη την μανούλα και το μωράκι της….

Η δική μου μαμά ποτέ δεν μας θήλασε, ποτέ δεν υπήρχαν τα ερεθίσματα και από πουθενά να θηλάσω κι εγώ τα παιδιά μου στο μέλλον, ωστόσο αυτή η εικόνα έμεινε τόσο έντονα αποτυπωμένη στο μικρό μου μυαλουδάκι που πάντα ονειρευόμουν, εκτός από το να κάνω μεγάλη οικογένεια, να θηλάσω τα παιδιά μου…..πλέον ήταν κάτι δεδομένο για μένα….

Πείτε με ονειροπόλα, πείτε με υπερ-αισιόδοξη, ποτέ δεν ενημερώθηκα για τον θηλασμό, θεωρούσα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην θηλάσω, το είχα σίγουρο!!

Ωστόσο,μετά την γέννηση του Νικόλα μου, όντας ταλαιπωρημένη από απανωτά προβλήματα εγκυμοσύνης, όντας ανενημέρωτη στο θέμα θηλασμού – γιατί κακά τα ψέμματα εκ των υστέρων κατάλαβα ότι έπρεπε να ενημερωθώ – όντας ψυχολογικά χάλια λόγω της καισαρικής, του πόνου αυτής, αλλά και των ορμονών γενικότερα, κι επειδή δεν υπήρχε από πουθενά στήριγμα ώστε να δώσω στο παιδί μου το πολυτιμότερο δώρο μετά την ζωούλα του, το δικό μου γάλα, αλλά και ακούγοντας τότε μαία η οποία με αποθάρρυνε πλήρως με τα λόγια της απ΄ το να θηλάσω – εγώ εκείνη τη στιγμή αυτό ήθελα να ακούσω, κακά τα ψέματα,…….επήλθε από όλα αυτά το αναμενόμενο…να μην θηλάσω το παιδί μου…..

Η αλήθεια είναι ότι με πονάει που δεν θήλασα το παιδάκι μου, τόσες αγκαλιές, τόσα φιλιά, τόσο παιχνίδι μαζί του…αλλά η σκέψη σκέψη…..είναι ένα αγκάθι που όσο ζω θα με πονάει και εύχομαι να με συγχωρήσει κάποτε ο γιος μου που φέρθηκα επιπόλαια, που δεν πήρα τότε την κατάσταση στα χέρια μου…

Μακάρι ο χρόνος να γύριζε πίσω….μακάρι…..

Όταν έμεινα έγκυος στην κόρη μου ασχολήθηκα τόσο πολύ με το κομμάτι του vbac (φυσιολογικός τοκετός μετά από καισαρική), δεν είχα γίνει μέλος ακόμη σε ομάδες θηλασμού.. ωστόσο θα θήλαζα δεν υπήρχε περίπτωση…είχα εμπιστοσύνη στην μαία μου, θα μου έβαζε το μωρό στο στήθος μόλις γεννούσα – πράγμα που είχα απαιτήσει διότι στον Νικόλα, μου τον έφεραν την επόμενη ημέρα αφότου γέννησα να τον βάλω στο στήθος!!

Έτσι λοιπόν πήγαν όλα καλά, γέννησα την μικρή μου όπως εγώ ήθελα, το μωρό με το που γεννήθηκε στο στήθος, θήλασα αποκλειστικά, απαίτησα να με βάλουν σε δωμάτιο rooming-in με την μικρή, μόνο για εξετάσεις μου την έπαιρναν και για άλλαγμα, ίκτερο δεν παρουσίασε καθόλου, βάρος δεν έχασε πολύ…ωστόσο μόλις επιστρέψαμε σπίτι τα πράγματα άλλαξαν…

Πληγωμένες θηλές, πολύς πόνος, η μικρή θήλαζε για μία ώρα και μετά από δέκα λεπτά ήθελε πάλι στήθος, είχα και τον μεγάλο μου με τις ζήλιες του και τα αντιδραστικά του, βοήθεια στο σπίτι – δουλειές και μαγείρεμα – καμία, όσο μπορούσε βοηθούσε ο άντρας μου αλλά όντας ναυτικός στο επάγγελμα – 12 ώρες το 24ωρο έλειπε και λείπει από το σπίτι-και με κυλιόμενο ωράριο-,τότε που γέννησα ήμουν στα μισά ενός μεταπτυχιακού προγράμματος το οποίο απαιτούσε πολλές ώρες διάβασμα, εγώ καταρρακωμένη σωματικά και ψυχικά……

Με αποτέλεσμα να πάρω χάπι με δική μου πρωτοβουλία, προκειμένου να διακόψω τον θηλασμό…και σταμάτησα να θηλάζω για 25 ημέρες…όλο αυτό το διάστημα πολύ κλάμα, το είχα ήδη μετανιώσει, μου έλειπε η επαφή με το παιδί μου, έλειπε και της μικρής το έβλεπα, πήγαινα να την πάρω αγκαλιά και έψαχνε το στήθος μου…

Έτσι λοιπόν μόλις τελείωσα με το μεταπτυχιακό και όντας καλύτερα και ψυχολογικά, μετά από 25 μέρες έβαλα την μικρή στο στήθος μου μόνη μου, τελείως αυθόρμητα και το δέχτηκε αμέσως, ποτέ δεν σταμάτησε το στήθος μου να βγάζει γαλατάκι και πιπιλούσε….

Το είπα στον γιατρό μου μετά από 2 μέρες ότι βάζω την μικρή στο στήθος και μου είχε πει ότι δεν υπήρχε πρόβλημα με το φάρμακο μετά από 25 μέρες, καθώς επίσης βάλαμε και στοίχημα…εγώ του είπα ότι θα το πετύχω και εκείνος μου είπε χαριτολογώντας ότι αν το κάνω θα με έχει ως παράδειγμα προς μίμηση στις πελάτισσές του…ΧΑΧΑΧΑΧΑ!!

Πράγματι, πείσμωσα πολύ,  έγινα μέλος σε ομάδες θηλασμού, μέσα από αυτές ενημερωνόμουν από εμπειρίες κοριτσιών σιωπηρά, χωρίς να συμμετέχω, αντλούσα πολύ δύναμη, ενημερώθηκα και ρούφηξα από ενημέρωση ό,τι περισσότερο μπορούσα, και προχώρησα!!!!

Θέλω να τονίσω ότι αυτό που με βοήθησε ήταν ΜΟΝΟ η ενημέρωση και για μένα τουλάχιστον η ενημέρωση είναι το Α και το Ω!!!

Όταν η μικρή ήταν 2,5 μηνών ενοικίασα ένα θήλαστρο διπλής άντλησης και ξεκίνησα αντλήσεις…στην αρχή έκανα μέχρι 10 αντλήσεις το 24 ωρο για ένα μήνα και μετά τις μείωνα, όσο η μικρή μείωνε γεύματα από το ξένο γάλα που της έδινα…

Μου πήρε 3 μήνες να το πετύχω, δεν ακολούθησα πιστά το πρωτόκολλο επαναγαλακτισμού αλλά το ένστικτό μου και το μωρό μου, αυξήσαμε την δερματική επαφή, εφαρμόσαμε co-bedding το οποίο συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα που είναι 16 μηνών….

Στην αρχή που δεν ήθελε να κάθεται πολύ στο στήθος την έβαζα όταν ήθελε να κοιμηθεί ή μόλις αγουροξύπναγε, μας βόλεψε να θηλάζουμε ενώ περπατούσα όρθια, αρχικά καταφέραμε να κόψουμε το ξένο την νύχτα μέχρι το μεσημέρι (συνολικά 12 ώρες) και στο τέλος είχαμε κολλήσει στα 3 γεύματα ξένο…

Έτσι και εγώ ξεκίνησα τις στερεές τροφές από 5 μηνών, κόψαμε οπότε το απογευματινό, σιγά-σιγά το μεσημεριανό και μετά μαχαίρι το βραδινό, εκεί χρειάστηκε πολύ υπομονή και επιμονή και από μένα μα κυρίως από την Αθανασία-Μαρία μου…

Το κορίτσι μου ήταν εκείνο που με βοήθησε να απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα τους όμορφους θηλασμούς μας, σε κείνη το χρωστάω καθαρά, εγώ δεν έκανα τίποτε άλλο πέρα από το καθήκον μου σαν μάνα, αξίζει στα παιδιά μας να δίνουμε τα πάντα και το καλύτερο για αυτά!!!

Επίσης, από το αντλημένο δικό μου γάλα έδωσα και στον Νικόλα μου να πιει για μία εβδομάδα, όταν ήδη ήταν 2,5 ετών, αλλά δεν συνέχισε από μόνος του να το πίνει…

Τέλος, χρωστάω μία συγνώμη στον Νικόλα μου που δεν ήμουν εκείνη την περίοδο που γεννήθηκε έτοιμη εκατό τοις εκατό να του προσφέρω όσα μία μάνα είναι υποχρεωμένη να δίνει στα παιδιά της, πέρα από την ανιδιοτελή και απέραντη αγάπη και αυτοθυσία της και το μητρικό γάλα της, όχι μόνο για συναισθηματικούς λόγους αλλά κυρίως για λόγους υγείας στο παρόν και στο μέλλον…

Ακόμη, στον Νικόλα μου χρωστάω και ένα ευχαριστώ για την υπομονή που έδειξε όσο εγώ προσπαθούσα τον επαναγαλακτισμό, καθόταν και κείνος δίπλα μου, έπαιζε δίπλα μου, λέγαμε παραμυθάκια, βλέπαμε κινούμενα σχέδια μιας και χρειάστηκε πολύς χρόνος για να επιτευχθεί αυτό που τώρα ζούμε…..

Τελευταίος και καταϊδρωμένος έρχεται και ο σύζυγος που και αυτός δεν πέρασε λίγα μαζί μου προκειμένου να τα καταφέρω…..με ένα παιδί στην κυριολεξία βεντουζαρισμένο πάνω μου, στο καθημερινό μας μπάνιο, στην παραλία, στις διακοπές μας, στον καφέ μας, ΠΑΝΤΟΥ!!

Τον είχα τρελάνει, αν θα τα καταφέρω, αν και στην αρχή που με είδε με το μωρό στο στήθος γυρίζοντας από την δουλειά, χωρίς να του έχω μιλήσει για την πρόθεσή μου να θηλάσω ξανά, γέλασε και δεν με πολυπίστεψε… ωστόσο στην πορεία έγινε ο καλύτερος σύμμαχος μου και τώρα ακόμη περισσότερο!!!

Καταλήγοντας, ο θηλασμός της κόρης μου είναι απόκτημα και των τεσσάρων μας!!! 

Βιβή Δημοπούλου

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση