Image by Freepik

Το σκέφτηκα πολύ. Τι να γράψω; Γιατί να γράψω; Έχω να πω κάτι καινούριο; Όχι.

Να γράψω με την επαγγελματική μου ιδιότητα (ψυχολόγος); Όχι.

Να γράψω με την ιδιότητα της μαμάς; Ναι.

Τι θέλω να γράψω; Ότι θηλάζω. Ε και; Η πρώτη είμαι ή μήπως η τελευταία;

Άλλες θηλάσανε λίγο, άλλες πολύ, άλλες καθόλου, άλλες συνεχίζουν, άλλες αρχίζουν σήμερα. Πάλι δεν βγάζει νόημα…

ώσπου το σκέφτηκα λίγο διαφορετικά και μου είναι πολύ ξεκάθαρο: για την χαρά μου θέλω να γράψω.

Θηλάζω το παιδάκι μου 7 μήνες και είμαι πολύ χαρούμενη!

Με εξαίρεση το 1ο βράδυ που του έδωσαν ξένο στο μαιευτήριο, το παιδάκι μου πίνει μόνο μαμαδόγαλα.

Είμαι χαρούμενη γιατί ξέρω ότι παίρνει αυτό ακριβώς  που του χρειάζεται, είμαι χαρούμενη γιατί δεν χρειάζεται να γίνεται ολόκληρη διαδικασία όταν είναι η ώρα για το γεύμα του: σήκω, ζέστανε, μέτρα, υπολόγισε θερμοκρασία, επέστρεψε, τάισε.

Πιστεύω ότι ο θηλασμός είναι επιλογή. Και ο μη θηλασμός, επίσης.

Παρόλο που ήθελα να θηλάσω το παιδί μου, δεν ήμουν σίγουρη για το αν θα τα καταφέρω. Ο θηλασμός δεν ήταν στην κουλτούρα ούτε της δικής μου πατρικής οικογένειας, αλλά ούτε και του συζύγου μου.

Η πεθερά μου έλεγε «αν έχεις καλό γάλα, να θηλάσει. Αλλά αν δεν έχεις; Θα στο κόψει ο γιατρός!».

Η μαμά μου έλεγε «φυσικά και να προσπαθήσεις. Και μακάρι να τα καταφέρεις. Αλλά θα ξέρουμε πόσο τρώει; Πόσο πρέπει να πίνει;».

Προσωπικά, αυτό που ήθελα πιο πολύ και από τον θηλασμό, ήταν να ξέρω ότι αυτός που μου μιλάει, το κάνει υπεύθυνα και έχοντας γνώση για αυτά που λέει.

Το να μην μπορώ όντως να θηλάσω, δεν θα με ενοχλούσε τόσο, όσο το να καταλάβω αργότερα ότι δεν θήλασα γιατί μου έδωσαν λάθος οδηγίες.

Δύο μήνες  πριν γεννήσω, ήρθε στο σπίτι η Βίκυ και είπαμε όσα έπρεπε να ξέρω για τον θηλασμό.

Μερικά τα ήξερα ήδη λόγω της δουλειάς μου αλλά και από προσωπικό διάβασμα, μα υπήρχαν και πολλά που δεν τα γνώριζα καθόλου.

Τα είπαμε, κάναμε πρόβα και με το μαξιλάρι θηλασμού και την κούκλα που είχε φέρει μαζί της και θεώρησα ότι το καλύψαμε το θέμα.

Στην θεωρία! Γιατί στην πράξη – όπως φάνηκε – και τα μαιευτήρια το έχουν καλύψει….

Ο θηλασμός ξεκίνησε με το μωρό να πιάνει το στήθος σχετικά καλά και τις μαίες/ νοσοκόμες να δίνουν διάφορες και διαφορετικές μεταξύ τους οδηγίες.

Τόσο διαφορετικές όμως, που αν τις άκουγα δεν θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα: «μόνο 10 λεπτά στο κάθε στήθος, και ότι προλάβει, πρόλαβε. Μετά από 3 ώρες πάλι».

Ή «μην το αφήνεις στο στήθος συνέχεια, θα στο κάνει πιπίλα». Ή «δεν ξέρεις πόσο τρώει, δώσε ξένο να μετράς». Ευτυχώς δεν άκουγα!

Όταν επιστρέψαμε σπίτι, ήρθε ο παιδίατρος να μας δει. Άλλη ιστορία εκεί: «και πώς ξέρεις ότι το μωρό χορταίνει; Να! Γκρινιάζει γιατί πεινάει και το γάλα σου δεν φτάνει».

Ή «το παιδί έχει ίκτερο, δώσε ξένο να φύγει. Αν δεν φύγει, μπορεί να χρειαστεί να νοσηλευτεί. Γιατί να το ταλαιπωρείς; Αν φύγει, μπορεί να ξαναθηλάσεις».

Κάπου εκεί, οι αντοχές μου τελείωσαν.

Εξακολουθούσαν και οι ορμόνες να κάνουν πάρτι στο σώμα μου, οπότε λίγο πριν την κατάθλιψη, πήρα το μωρό και πήγα σε παιδίατρο – σύμβουλο θηλασμού και πήρα τηλέφωνο την Βίκυ να έρχεται στο σπίτι κάθε μέρα για να βλέπει ότι πορευόμαστε σωστά.

Προφανώς η γυναίκα το θεώρησε υπερβολικό, αλλά το έκανε γιατί έβλεπε πόσο πολύ είχα αγχωθεί με όλα αυτά που άκουγα.

Ας μη μιλήσω για τις ευθύνες που μου ζητούσαν να αναλάβω. Ειδικά αυτό με τον ίκτερο, με έκανε κομμάτια.

Ο άντρας μου μπορεί να μην ήταν φουλ υποστηρικτικός, με την έννοια του να κάτσει να διαβάσει και να ενημερωθεί ο ίδιος, αλλά τουλάχιστον δεν προσπαθούσε να μου αλλάξει γνώμη.

Πράγμα που τώρα εκτιμώ αφάνταστα.

Θεωρώ πως ένας επαγγελματίας χρειάζεται να έχει σφαιρική γνώση – όσο γίνεται – επί του αντικειμένου του.

Για αυτό και θεωρώ ότι ο παιδίατρος καλό θα είναι να είναι και σύμβουλος θηλασμού.

Αλλά επίσης πιστεύω ότι ένας άνθρωπος δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, για αυτό και είναι άλλο πράγμα ο παιδίατρος και άλλο πράγμα ο σύμβουλος.

Κάπως έτσι κλείσαμε 7 μήνες θηλασμού. Ούτε που το φανταζόμουν όταν γέννησα, μέσα Σεπτέμβρη.

Έλεγα θα σαραντήσουμε άραγε; Και μετά έλεγα, θα αντέξουμε ως τα Χριστούγεννα; Και μετά είπα, θα τα καταφέρουμε άραγε μέχρι να κλείσει τους 6 μήνες;

Τώρα αρχίζω να πιστεύω ότι μάλλον τα καταφέραμε!!!

Εδώ χρειάζεται να σημειώσω ότι όταν το μωρό ήταν 2.5 μηνών, επέστρεψα στο γραφείο μου, καθότι ελεύθερη επαγγελματίας.

Από τέλη Νοεμβρίου, λοιπόν, μέχρι και σήμερα, όπου πάω έχω μαζί μου είτε το μωρό είτε το θήλαστρο!

Και ένα από τα μεγαλύτερα άγχη μου είναι μη γίνει καμιά διακοπή ρεύματος και χαλάσει η τράπεζα γάλατος….

Τελειώνοντας θα ήθελα να ευχηθώ καλή δύναμη στις θηλάζουσες μανούλες, καλή αρχή και καλούς θηλασμούς στις εγκυούλες που επιλέγουν να προσπαθήσουν να θηλάσουν και καλή συνέχεια στις μανούλες που δεν θήλασαν είτε λόγω επιλογής, είτε λόγω λάθους οδηγιών από επαγγελματίες.

Βίκυ σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, οικογενειακώς!!!

Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσεις να βοηθάς και να εμπνέεις σιγουριά σε όλες τις μαμάδες που θέλουν να θηλάσουν αλλά δεν ξέρουν ή δεν φαντάζονται ή δεν πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν.

Πέρσα Χατζηλάμπου

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση