2015: Το να τα παρατήσω, θα ήταν η εύκολη λύση. Ένιωθα όμως ότι χρωστούσα και σε αυτό το παιδί μου να προσφέρω το καλύτερο δυνατό, αυτό που ο Θεός προνόησε να έχω για τα παιδιά μου.

Και σε αυτό το παιδί, η υποχρέωση μου ήταν μεγαλύτερη, εφόσον δεν ένιωσε την αγκαλιά μου και τη στοργή μου τις πρώτες μέρες της γέννησής του.

Το τρίτο μου παιδάκι, σχεδόν στα 35 μου χρόνια…

Προγραμματισμένη καισαρική γιατί και τα άλλα δύο μου παιδιά τα γέννησα με καισαρική στο ίδιο Δημόσιο Νοσοκομείο λόγω του ότι δεν είχα καθόλου διαστολή στον πρώτο μου τοκετό .

Ήμουν πάντα υπέρ του φυσιολογικού τοκετού, αλλά ο γυναικολόγος, στον δεύτερό μου τοκετό δεν μου επέτρεψε να προσπαθήσω για φυσιολογικό τοκετό γιατί μου ανάφερε ότι αν δεν έχεις διαστολή στον πρώτο τοκετό, δεν έχεις ούτε στον δεύτερο.

Μετανιώνω που το δέχτηκα έτσι απλά. Το ίδιο συνέβη και στον τρίτο τοκετό.

Κανένα πρόβλημα στην εγκυμοσύνη όπως και στις άλλες δύο.

Πήγα στο Νοσοκομείο και με ετοίμασαν οι μαίες, ήρθε και ο γυναικολόγος, και η ώρα 11 το πρωί, μπήκα στο χειρουργείο με επισκληρίδιο αναισθησία.

Τότε άκουγα το γιατρό να φωνάζει σε όλους να μην μιλούν, να φωνάζει να βγάλουν το μωρό, να φωνάζει να κόψουν τον πλακούντα και εγώ να ρωτώ συνεχώς αν το μωρό είναι καλά. Είχαν τυλίξει με κουβέρτα το μωρό και μου το είχαν δείξει, φαινόταν μόνο το κεφαλάκι του.

Μετά, να συνεχίζω να ακούω το γιατρό να φωνάζει για ράμματα και βελόνια. Δεν ξέρω ακριβώς…αλλά ζήτησε τόσα πολλά ράμματα και βελόνια που άκουγα και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι συμβαίνει. Η αναισθησιολόγος να με ρωτάει διάφορα και να με χαϊδεύει συνεχώς. Και εγώ της απαντούσα ….

Σε κάποια στιγμή γύρισε ο γιατρός και μου λέει:

«Θα βγάλουμε τη μήτρα σου, δεν θέλεις να κάνεις άλλα παιδιά δεν είναι;»

Και εγώ δεν θυμάμαι να του είχα απαντήσει κάτι. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα και άλλα παιδιά.

Μετά, ήρθε και άλλος γιατρός που μου μιλούσε και με ρωτούσε πάλι διάφορα και του απαντούσα. Σε κάποια φάση άρχισα να πονάω και να νιώθω τις κινήσεις των γιατρών και δεν ξέρω γιατί αλλά επέμενα να μην μου κάνει ακόμη ολική νάρκωση η αναισθησιολόγος. Δεν ξέρω τι περίμενα … ίσως να τελειώσει όλο αυτό.

Μέχρι που οι πόνοι έγιναν δυνατότεροι, και της είπα να με κάνει ολική νάρκωση. Το τι έγινε το έμαθα μετά.

Είχα μείνει 5 ώρες χειρουργείο και η οικογένεια μου έξω να περιμένει χωρίς καμιά ενημέρωση για το τι είχε γίνει. Αυτό που είχε γίνει τελικά ήταν ότι είχα ακατάσχετη αιμορραγία στη μήτρα, χωρίς ουσιαστικό λόγο,  και στην προσπάθειά τους να αφαιρέσουν τη μήτρα, μου είχαν κόψει την ουροδόχο κύστη και για πέντε ώρες έκανε συρραφή ο ουρολόγος και ο γυναικολόγος.

Το πρώτο πράγμα που με είχαν ρωτήσει όλοι είναι γιατί είχα πάει στο Δημόσιο Νοσοκομείο για να γεννήσω. Και τους εξήγησα ότι και τα άλλα δύο μου παιδιά τα γέννησα εκεί.  Η άλλη σκέψη μου ήταν ότι, αν γίνει κάτι σοβαρό σε Ιδιωτικό Νοσοκομείο, τότε σε στέλnουν απευθείας στο Δημόσιο Νοσοκομείο.

Για τις 10 μέρες που παρέμεινα στο Νοσοκομείο, χρειάστηκα δέκα μονάδες αίματος και πλάσμα, πρωτεΐνες, γλυκόζη κ.λ.π. Δεν με ενοχλούσε η υστερεκτομή, αν και ήθελα να κάνω και τέταρτο παιδί, ούτε η καισαρική τομή. Το πρόβλημα ήταν η ουροδόχος κύστη.

Είχα καθετήρα για 24 μέρες και είχα τόσο πόνο και ενοχλήσεις που δεν μπορούσα να κατέβω από το κρεβάτι και να περπατήσω. Όλοι μου έλεγαν πρέπει να περπατώ, μα κανείς δεν γνώριζε πως ένιωθα.

Ήμουν συνεχώς με παυσίπονες ενέσεις που δεν με βοηθούσαν καθόλου, ήμουν τρυπημένη και στα δύο χέρια, ορούς, σωληνάκια… Παρακαλούσα κάθε μέρα να μου αφαιρέσουν έστω και κάτι, να νιώσω καλύτερα.

Δεν μπορούσα να πάω τουαλέτα και αν σηκωνόμουν, θα με άκουγε όλο το Νοσοκομείο από τα ουρλιαχτά από τους πόνους. Νόμιζα ότι αν σηκωνόμουν έστω ακόμη μια φορά από το κρεβάτι θα σωριαζόμουν στο έδαφος. Πάντα έπρεπε να έχω κάποιον να ακουμπάω για να κατέβω από το κρεβάτι ή να κάνω ένα βήμα .

Και το μωρό;

Κατάφερα να πάω μια μέρα να το δω και μια μέρα μου το έφερε κρυφά μια μαία και το κράτησα  για ένα λεπτό. Βρέθηκε με υπασβεστιαιμία και του είχαν βάλει ορό και μετέπειτα είδαν και κάποια άλλα πράγματα που ήθελαν να ελέγξουν.

Στις πέντε μέρες, το μωρό είχε μεταφερθεί σε Νοσοκομείο σε άλλη πόλη για κάποιες εξετάσεις που θα γίνονταν αυθημερόν, όμως τελικά το κράτησαν στην Εντατική Νεογνών για περαιτέρω εξετάσεις.

Αυτό κράτησε για άλλες 20 μέρες. Εγώ δεν μπορούσα να ταξιδέψω, ήμουν με καθετήρα, με πόνους και ενοχλήσεις.

Κάποιες στιγμές νόμιζα ότι δεν θα τα καταφέρω να αγωνιστώ άλλο.

Η ψυχολογία μου χωρίς το μωρό μου ήταν χάλια.

Και το γάλα μου;

Δεν είχα θηλάσει καθόλου το μωρό γιατί τις 5 μέρες που βρισκόμασταν στο ίδιο Νοσοκομείο έπαιρνα φάρμακα που δεν επιτρεπόταν να θηλάσω. Και τις άλλες 20 μέρες βρισκόταν μακριά μου.

Την τρίτη μέρα, οι μαστοί μου άρχισαν να γεμίζουν γάλα. Οι μαίες μου είπαν αν θέλω να θηλάσω, να το βγάζω με θήλαστρο. Δοκίμασα, αλλά δεν έβγαινε σταγόνα. Έτσι, με βοήθησε ο σύζυγος μου να αφαιρώ το γάλα όσες ώρες βρισκόταν μαζί μου.

Όμως κατά τη διάρκεια των 10 ημερών έβλεπα ότι το γάλα μου λιγόστευε. Έπρεπε να προσπαθήσω να το βγάζω και μόνη μου και κυρίως τη νύχτα.

Η αλήθεια ήταν ότι μόνο μια μαία μου είπε αν χρειαστώ βοήθεια να τη φωνάξω. Και όταν δεν βρισκόταν αυτή εκεί, τι θα έκανα; Έβαζα κοντά μου όλα όσα θα χρειαζόμουν τις νύχτες που θα ήμουν μόνη μου. Λαδάκι, πετσέτα, μαντηλάκια…

Δεν μπορούσα να κινηθώ, ούτε καν να βγάλω το νυχτικό μου για να βγάλω το γάλα. Οι πυτζάμες με τα κουμπιά που είχα πάρει για το θηλασμό, αχρείαστες πια εφόσον με τα σωληνάκια που είχα από τον καθετήρα και από την κοιλιά, δεν μπορούσα να φορέσω πυτζάμα. Και τα νυχτικά … δεν είχαν καθόλου κουμπιά.

Και με όλους αυτούς τους πόνους, έπρεπε να ξυπνώ κάθε τρεις ώρες, να προσπαθώ να κάθομαι στο κρεβάτι και με όλες αυτές τις τρύπες στα χέρια και τους ορούς να προσπαθώ να βγάλω γάλα με τα χέρια.

Σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω, και όταν μου έλεγαν αν θέλω να πάρω το χάπι για να μην θηλάσω, το σκεφτόμουν και αυτό. Ένιωθα όμως και σε αυτό το παιδί μου την υποχρέωση μου να αγωνιστώ και να θηλάσω, τώρα που με έχει περισσότερο ανάγκη.

Παρακαλούσα να φύγω από το Νοσοκομείο, να επιστρέψει και το μωρό στο σπίτι, τουλάχιστον να ξεχνώ τους πόνους και να νιώθω ότι προσφέρω στο μωρό μου.

Θα έπαιρνα δύναμη θηλάζοντας, και ίσως να ξεχνούσα και τους πόνους.

Στις 10 μέρες πήρα το εξιτήριο από το Νοσοκομείο συντροφιά με τον καθετήρα, αφού καθημερινά παρακαλούσα να με αφήσουν να φύγω. Και πηγαίνοντας σπίτι ένιωθα τυχερή όπου ζω, όχι γιατί με βοήθησαν αυτοί, αλλά ο Θεός, η Παναγία και οι Άγιοι. Ποτέ άλλοτε δεν μου φάνηκε το μικρό μου σπιτάκι τόσο υπέροχο.

Τα δύο μου παιδιά 5 και 3 χρόνων μου έδιναν δύναμη για να παλέψω ακόμη λίγο.

Προσπαθούσαν να με βοηθήσουν να κατέβω από το κρεβάτι, να περπατήσω και να πηγαίνω στην τουαλέτα. Όταν με επισκέπτονταν στο Νοσοκομείο έκλαιγαν. Τώρα φαινόταν να το διασκεδάζουν να με βοηθούν και άρχισαν να βρίσκουν ξανά τον εαυτό τους.

Καθημερινά έβγαζα το γάλα από τους μαστούς μου, αρχικά με τα χέρια, μετά με το θήλαστρο. Κατάφερα να βγάζω πολύ λίγο στην αρχή, 10ml με 20ml.

Στο Νοσοκομείο δέχονταν μόνο μητρικό γάλα που είχε βγει εντός 24ωρου και είχε φυλαχθεί μόνο στο ψυγείο και όχι στην κατάψυξη.  Για να συγκεντρώσω 50ml, χρειαζόμουν μια ολόκληρη μέρα. Έτσι δεν είχα στείλει μητρικό γάλα γιατί μόνο ένα μπιμπερό θα μπορούσα να στείλω, αφού έπρεπε να καταναλωθεί εντός 24ωρου.

Στη συνέχεια είχα αγχωθεί ότι θα σταματήσει το γάλα και προσπαθούσα να βγάζω πολύ συχνότερα. Κάποια στιγμή κατάφερα να βγάζω 50ml και κάποτε που καθυστερούσα περισσότερο, κατάφερνα να βγάζω 70ml.

Μου είχαν πει τρεις φορές μέχρι τότε ότι θα μας δώσουν το μωρό αλλά τίποτα. Άρχισα να το αποθηκεύω σε περίπτωση που χρειαστεί. Ο σύζυγος μου πήγαινε στην ώρα των επισκέψεων να δει λίγο το μωρό μας, χρειαζόταν 1,5 ώρα δρόμο για να πάει, έτσι πήγαινε μια φορά την ημέρα, εφόσον δεν επιτρεπόταν τις υπόλοιπες ώρες.

Και μια μέρα χτυπάει το τηλέφωνο και μου λένε ότι μπορούμε να πάρουμε το μωρό! Την περίμενα με τόση αγωνία, 1,5 ώρα πηγαινοερχόμουν μέσα στο σπίτι. Έφθασε και μεμιάς άρχισα το θηλασμό.

Δυσκολευόταν λίγο να θηλάσει στην αρχή, αλλά τα κατάφερε μια χαρά και συνέχισε αποκλειστικά με θηλασμό.

Όταν πήγα στον παιδίατρο για τις εξετάσεις και μετρήσεις του μωρού μου είπε να τη θηλάζω μόνο 10 λεπτά από το κάθε στήθος και μετά να της δίνω γάλα σκόνη γιατί έπρεπε να βάλει περισσότερο βάρος. Είχα αγχωθεί τόσο πολύ.

Είχε περάσει τόσα πολλά και εγώ δεν της πρόσφερα αρκετά.

Είχα απογοητευθεί από το θηλασμό. Έπρεπε να της δώσω και μπιμπερό. Προσπάθησα, αλλά δεν έπιανε το μπιμπερό. Δεν το αρνούμαι, ένιωσα μια κρυφή χαρά γι’ αυτό, έπρεπε να συνεχίσω να θηλάζω. Και συνέχισα.

Και παρά τις όποιες δυσκολίες, συνέχισα μέχρι που έκλεισε 7 μηνών. Πολλές φορές με έκαναν να αμφισβητήσω το θηλασμό από το λιγοστό βάρος που έπαιρνε το μωρό μου, αλλά δοκιμάζοντας και το ξένο γάλα, το μωρό έπινε την ίδια ποσότητα.

Σήμερα 2018….το μωρό μου αντιμετώπιζε και αντιμετωπίζει πολλά σοβαρά προβλήματα υγείας αγνώστου αιτίας.  «Περιγεννητικό στρες»  λέει ο φάκελός της.  Κατάφερε όμως να θηλάσει. Είμαι περήφανη και για τις δυο μας. Τώρα το μωρό μου είναι 3 χρόνων αν και παραμένει ένα μωρό με σωματική ανάπτυξη σαν 8 μηνών και με ψυχοκινητική ανάπτυξη ούτε σαν νεογέννητο.

Εδώ και 2,5 χρόνια το βάρος της και το ύψος της, αυξάνεται ελάχιστο.

Γεννήθηκε τελειόμηνο και σχεδόν 3 κιλά, και τώρα, τρία χρόνια αργότερα, είναι 6 κιλά. Ελπίζουμε όμως σε ένα θαύμα.

Όταν θέλετε κάτι πάρα πολύ, χρειάζεται κουράγιο και πίστη.

Εύχομαι σε όλες τα καλύτερα.

Υ.Γ  Συγνώμη που περιγράφω με τόση λεπτομέρεια τα γεγονότα, σκοπός μου ήταν να σας δείξω ότι εκεί που νομίζετε ότι δεν σας απομένει ψυχική δύναμη για να αγωνιστείτε, θα την βρείτε βαθιά μέσα σας.

Ανώνυμη

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.gr

Αφήστε μια απάντηση