Εδώ και δέκα μέρες, το στόμα του μωρού μου δεν μυρίζει πια γάλα..

Image by Freepik

Έχω ξεκινήσει αρκετές φορές να σας το γράψω, όμως διστάζω με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Αλλά μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση.

Ο κύριος Γιωργάκης, ετών 2 και μηνών 8, αποθήλασε..

Η μαμά πάλι, όχι!

Εδώ και δέκα μέρες, νύχτες για την ακρίβεια, δεν έχω κλείσει μάτι περιμένοντας τη γνώριμη φωνούλα του να μου πει μες τη νύχτα «Μαμά!! Γααάλα!?» κι εγώ να τον στριμώξω μέσα στον κόρφο μου να θηλάσει και να μυρίζω το όμορφο του κεφαλάκι.

Αντ’ αυτού όμως, ο μικρός μου αντί για γάλα, ζητάει «Νεό» ή «Ακαλιά μαμά!! Ακαλιά!!» και τυλίγει σφιχτά τα χεράκια του γύρω από το λαιμό μου, και κοιμάται εκεί, σε αυτή την σφιχτή αγκαλιά, παρηγορώντας τη μαμά που αποθηλάζει δύσκολα μετά από 32 μήνες.

Και κάθε νύχτα που περιμένω να ακούσω την μαγική αυτή λεξούλα, σκέφτομαι. Και θυμάμαι.

Την πρώτη φορά που τον είδα μπροστά μου «Μα.. είναι ξανθός!!» είπα με έκπληξη στη μαία, μέσα στη νάρκωση μου.

«Κοίτα! Έπιασε αμέσως!! Είναι και φαγανός!» φώναξε ικανοποιημένη όταν έβαλε το μωρό στο στήθος μου.

Τι να δω!? Ναρκωμένη ήμουν και δεν είδα τίποτα από τα πρώτα λεπτά του μωρού μου.

Γι αυτό νομίζω ότι 32 μήνες μετά, 974 νύχτες για την ακρίβεια, δεν ξανάκλεισα τα μάτια μου όταν θήλαζε. Τον κοιτούσα, τον χάιδευα και τον μύριζα.

Μυρωδιά μωράκι με γαλατάκι.

Ξέρετε πόσο δύσκολος ήταν ο θηλασμός για εμάς. Πάρα πολύ δύσκολος. Από την αρχή του, μέχρι το τέλος του.

Το μόνο που με κράτησε ήταν το ένστικτό μου ότι κάνω το καλύτερο για το μωρό μου.

Ακόμη κι όταν βυθιζόμουν σε σκέψεις ανομολόγητες ακόμη, λόγω της επιλόχειου κατάθλιψης, ακόμη και τότε μόνο το ένστικτό μου με οδηγούσε, γιατί η λογική μου είχε πηδήξει από το παράθυρο.

Ναι, περάσαμε ότι πρόβλημα υπάρχει και δεν υπάρχει σε.. βιβλιογραφία , όμως το μάθημα πολύτιμο: έγινα μάνα!

Ναι, μάνα δεν γεννιέσαι!

Μάνα γίνεσαι μόλις βγάλεις το μωρό αυτό από τα σπλάχνα σου, και το κρατήσεις σφιχτά στην αγκαλιά σου, και ξενυχτήσεις, και κλάψεις, και χάσεις το μυαλό σου, και συνειδητοποιήσεις ότι για πάντα θα έχεις χαμένο το μυαλό σου εφεξής, και γελάς με την καρδιά σου με ένα πετάρισμα των ματιών, με μια κραυγούλα σαν αυτό να είναι το πιο υπέροχο πράγμα σε όλο τον κόσμο, τότε γίνεσαι μάνα.

Καθώς επέστρεψα πολύ νωρίς στην εργασία μου, οι ημερήσιοι θηλασμοί δεν ήταν και πάρα πολύ μέρος της ρουτίνας του μικρού μου.

Γι αυτό κι όταν αργότερα, η ζωή άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον για τον ίδιο (μετά τους 22 μήνες) άρχισε πολύ σπάνια να ζητά να θηλάσει μέσα στην ημέρα.

Ας πούμε ότι ήμασταν και οι δυο.. βραδινοί τύποι!

Το Πάσχα που μας πέρασε, και με την ψευδή «ασφάλεια» ότι δεν ζητά να θηλάσει μέσα στην ημέρα, κάπνισα και ήπια αλκοόλ σα να μην υπάρχει αύριο και όταν ο μικρός μου (βλέποντας τα μικρά της υπόλοιπης παρέας να θηλάζουν) μου ζήτησε να θηλάσει, βρέθηκα σε άσχημη θέση.

Χωρίς να το πολυσκεφτώ, του είπα (με ύφος σπουδαίο) ότι εμείς θηλάζουμε μόνο σπίτι μας, στο κρεβάτι μας, όταν είμαστε ξαπλωμένοι.

Αυτή ήταν η τελευταία (σχεδόν) φορά που ζήτησε να θηλάσει μέρα (ζήτησε άλλη μια πριν μερικούς μήνες όταν ήταν άρρωστος και ήμασταν πράγματι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μας).

Έτσι, τους τελευταίους δέκα μήνες θήλαζε μόνο νύχτα. Τρεις – τέσσερις φορές ή και παραπάνω, ανάλογα με την φάση που διένυε.

Και κάπου τον Οκτώβριο, οι φορές έγιναν μια – δυο, και μετά οι νύχτες έγιναν μια θηλάζουμε, μια δεν θηλάζουμε, μια θηλάζουμε, δυο δεν θηλάζουμε, και κάπως έτσι φτάσαμε στο Δεκέμβριο που επειδή ήμουν άρρωστη με οξύ βήχα, κοιμόμουν καθιστή στον καναπέ, και οι νύχτες που δεν θηλάσαμε έγιναν τρεις χωρίς να με αναζητήσει για γάλα, και μετά επέστρεψα στο κρεβάτι και πάλι δεν ζήτησε να θηλάσει κι έγιναν τέσσερις, και ήρθε η Πρωτοχρονιά και δεν θηλάσαμε πάλι κι έγιναν πέντε..

Η ανησυχία μου ήταν μεγάλη και οι σκέψεις μου πολλές.

Μίλησα με τις συνδιαχειρίστριες μου, μίλησα και με την σύμβουλο μου, μήπως να έκανα επαναγαλακτισμό με θήλαστρο, μήπως να έπαιρνα κάποια ενισχυτικά γαλουχίας, μήπως…?

Σκεφτόμουν τις αλλεργίες του, πως έχουμε ξεπεράσει τόσα πολλά με το θηλασμό, τις ιώσεις του παιδικού, το γαλατάκι του παιδιού μου. Οι αγαπημένες μου φίλες με επανέφεραν στην πραγματικότητα.

Ενάμιση χρόνο agitation, κι εγώ σκεφτόμουν τον επαναγαλακτισμό? Μετά από 14 μήνες αγκαλιά με ένα θήλαστρο? Μετά από τρεις επαναγαλακτισμούς? Μετά από τρεις απεργίες θηλασμού?

Το παιδί μου αποθήλαζε φυσιολογικά. Η μαμά πάλι… όχι!

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου, πρωί, κι αφού τεντωνόμαστε όλοι μαζί στο κρεβάτι, ζήτησε να θηλάσει αλλά πολύ σύντομα τον άκουσα να παραπονιέται «Μαμά, τέγειωσε το γάλα ατό το μεμεάκι! Ατό!??» δείχνοντας μου το άλλο.

Τον έβαλα και στο άλλο «Τέγειωσεεεεεεε! Μαμά, α μεμήσει πάι!?»… Φαρμακώθηκα. Με πήραν τα κλάματα

«Πολύ φοβάμαι ότι το γαλατάκι τελείωσε αγάπη μου. Θα πίνουμε όμως όσο νεράκι θέλουμε! Όλο το νεράκι του κόσμου!! Ε!?».

Με κοίταξε με τα υπέροχα μάτια του και μου είπε «Ε πειάζει μαμούλα! Ε πειάζει!» και φίλησε το στήθος μου, ένα φιλάκι σε κάθε μεμεδάκι.. «Απάω!» τους είπε, και γύρισε στον μπαμπά του να παίξουν..

Το ίδιο βράδυ, ξύπνησε αρκετές φορές ρωτώντας με «Μέμησε!?». «Θες να πιεις γάλα μωρό μου!?» τον ρωτούσα. «Όσι! Νεό!».

Το σοφό μωρό μου κι η χαζή μαμά του… Κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που ρώτησε..

Αντ’ αυτού, με σφίγγει με τα δυο του χεράκια, να με παρηγορήσει. Το σοφό μωρό μου..

Κι έτσι λοιπόν, εδώ και δέκα μέρες, το στόμα του μωρού μου δεν μυρίζει πια γάλα…

Κλαίρη Γκίκουρη

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

 

Αυτό το άρθρο έχει ένα σχόλιο

  1. Μα τι υπέροχο άρθρο…..
    Συγκινήθηκα τόσο πολύ….
    Εμείς είμαστε 8 μηνών και ακόμα θηλάζουμε και η αλήθεια είναι πως όσο σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να το σταματήσουμε με πιάνει σύγκρυο……
    Αν και το σχόλιό μου έρχεται ένα χρόνο και κάτι μετά, εύχομαι να το χαίρεσαι το ζουζούνι σου….

Αφήστε μια απάντηση