της Κέλλυ Σώκου

Θηλάζουν τα πρόωρα; Ρωτάω με αγωνία μια φίλη μαία. Εξαρτάται, μου λέει εκείνη. Είναι πια βέβαιο πως θα γεννήσω πρόωρα, αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτε από τα γενικόλογα «εξαρτάται» της. 

Θα θηλάσετε; Με ρωτάει η προϊσταμένη του ορόφου λίγες ώρες μετά τον τοκετό. Είναι αχώνευτη. Το ήθελα πολύ, αλλά τώρα δεν νομίζω.

Νιώθω χάλια που δεν κατάφερα να την κρατήσω μέσα μου λίγες εβδομάδες παραπάνω, το βυζί με μάρανε.

Μου αρχίζει μια ιστορία για μια γυναίκα, μπλα, μπλα, μπλα, που υιοθέτησε δύο παιδιά και τα έβαζε στο στήθος της συνέχεια και τελικά κατέβασε γάλα.

Προσπαθεί να με πείσει ότι δεν έχει σημασία το μέγεθος του στήθους, το μωρό στην εντατική, τίποτε.

Επιμένει και η μάνα μου. Εσύ, που το ήθελες τόσο και άλλα τέτοια. Θέλω να βάλω τα κλάματα.

Για να το βουλώσουν δέχομαι να επεξεργαστώ το θήλαστρο. Τι έχω να χάσω, όταν μπορεί να χάσω τα πάντα;

Από τη θέση του σήμερα πια, μπορώ να πω ότι αυτή η σκηνή του τότε ήταν μία από εκείνες τις μικρές, απειροελάχιστες στιγμές, το τσακ, που σου αλλάζει τη ζωή.

Από τότε και για τους επόμενους δυόμισι μήνες το πρόγραμμά μου καθόριζε μια μικρή πλαστική συσκευή.

Κάθε 3-4 ώρες έβγαζε το γάλα μου, παριστάνοντας το στόμα του μωρού που δεν μπορούσα να κρατήσω στην αγκαλιά μου – φυσικά δεν ήταν το ίδιο.

Το μόνο που μπορούσε να μπει ανάμεσα σε μένα και το θήλαστρο ήταν οι ώρες του επισκεπτηρίου στη μονάδα εντατικής νοσηλείας των νεογνών.

Δυστυχώς, εκείνη έπρεπε να μείνει κι άλλο εκεί και η ώρα να πιει γάλα δεν έφτανε.

Από την άλλη, τα σακουλάκια με το κατεψυγμένο αυξάνονταν στον καταψύκτη μου.

Είχα έναν στόχο: να της το δώσω. 

Δεν μπόρεσα να θηλάσω την κόρη μου αποκλειστικά. Οι ανάγκες της ήταν μεγαλύτερες ήδη από τη μονάδα, όπου και της έδωσαν, εκτός από το δικό μου, και ξένο γάλα.

Μπόρεσα όμως να τη θηλάσω, δίνοντας και συμπλήρωμα, μέχρι την ηλικία των 5 μηνών.

Ένα βράδυ που στρίγκλιζε από την πείνα, την ακούμπησα στο στήθος μου εντελώς αυθόρμητα κι εκείνη το έπιασε αβίαστα σαν να το έκανε χρόνια. Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ήταν τόσο απλό.

Δεν της έκανα καμία ειδική λαβή, δεν είχα προλάβει να κάνω κανένα μάθημα.

Στη δική μας περίπτωση λειτούργησε μάλλον θετικά το ότι μας στέρησαν την επαφή δυόμισι μήνες κι έτσι πέσαμε με λαχτάρα η μία στην αγκαλιά της άλλης.

Και κάπως έτσι μαλάκωσε και η θλίψη μου.

Ξέρω άλλα πρόωρα που δεν κατάφεραν να πιάσουν τη θηλή της μητέρας τους, αλλά ήπιαν το γάλα της από το μπιμπερό.

Άλλα που θήλασαν αποκλειστικά, μιας και δεν χρειάστηκε να νοσηλευτούν πολύ.

Ξέρω και μητέρες που έκοψαν το γάλα τους, γιατί δεν άντεξαν τη στενοχώρια.

Γνωρίζω μητέρες με τελειόμηνα μωρά που δεν θέλησαν να θηλάσουν.

Άλλες που ζορίστηκαν και τα παράτησαν κι άλλες που ζορίστηκαν πολύ, αλλά το έκαναν.

Τις καταλαβαίνω όλες.

Απεχθάνομαι όμως όσες είχαν την τύχη να θηλάσουν ένα τελειόμηνο και δημιουργούν τύψεις σε εκείνες που δεν τα κατάφεραν.

Και νιώθω έτσι επειδή έχω διαβάσει για τις μητέρες που δώρισαν το γάλα τους, επειδή δεν μπόρεσαν ποτέ να το δώσουν στα παιδιά τους (http://www.post-gazette.com/region/2012/11/18/Breast-milk-donations-a-gift-of-life-to-preemies/stories/201211180270).  

Και αυτό για όσες θέλουν να δοκιμάσουν: Τελευταίες έρευνες έδειξαν πως το γάλα των μητέρων που γεννούν πρόωρα έχει περισσότερα λευκώματα, αντισώματα, λίπη και άλατα από το γάλα των μητέρων που γεννούν τελειόμηνα παιδιά.

Για τον λόγο αυτό η διακοπή της γαλουχίας στις μητέρες που γεννούν πρόωρα παιδιά είναι περισσότερο επιζήμια στα πρόωρα απ’ ότι στα τελειόμηνα.

Πηγή

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

This Post Has 2 Comments

  1. Διαβάζοντας το άρθρο αυτό θυμήθηκα μια “πρόωρη” μανούλα πριν λίγα χρόνια που μου περιέγραφε την άχαρη συνθήκη, να πρέπει ένα ξυπνητήρι να της θυμίζει να βγάζει γάλα για να μπορεί να το πηγαίνει στην κλινική όπου νοσηλευόταν το μικρό της. Ξυπνητήρι αντί για το κλάμα του μωρού σου έλεγε χαρακτηριστικά.

Αφήστε μια απάντηση