Και επιτέλους το τεστ βγήκε θετικό!

Από εκείνη τη στιγμή και μετά βάλθηκα να ενημερωθώ για τα πάντα, φυσικά και για τον θηλασμό τον οποίο θεωρούσα το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο μιας και όλες οι φίλες μου θήλασαν αποκλειστικά.

Διάβαζα το ένα βιβλίο πίσω από το άλλο, έμπαινα στα forum, ρωτούσα συνέχεια και παρακολούθησα και το σεμινάριο που κάνουν δωρεάν οι μαίες του Ιπποκράτειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης.

Δεν ήθελα να κάνω κανένα λάθος. Είχα προμηθευτεί όλα τα απαραίτητα (και μη) και περίμενα την άφιξη της κόρης μου. Πότε δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα θηλάσω ή ότι δεν θα τα καταφέρω.

Η μεγάλη μέρα έφτασε και μου δίνουν να κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα τόσο δα πλασματάκι που με κοιτάει με μάτια ορθάνοιχτα. Μετά από περίπου 2 ώρες την ζητάω επιτακτικά από την νοσοκόμα να μου την φέρει και την βάζω στο στήθος και ως εκ θαύματος το μωράκι μου πιάνει κατευθείαν την θηλή και θηλάζει.

Τρελάθηκα από την χαρά μου. Δυστυχώς δεν κάναμε rooming in, πράγμα που θα μετανιώνω μια ζωή.

Τη μικρή την φέρνανε κάθε 4 ώρες και παρόλο που είχα ζητήσει αποκλειστικό θηλασμό μερικές φορές ερχόταν ταϊσμένη. Δεν βρήκα το θάρρος να πάω να μαλώσω, σκέφτηκα ότι θα πάω σπίτι μου και μετά όλα θα πάνε καλά.

Στο σπίτι ζόρισαν τα πράγματα, η μικρή έκλαιγε συνέχεια και εγώ την είχα συνέχεια στο στήθος και μαζί της έκλαιγα και εγώ.

Ανέβασε η μπέμπα μας ίκτερο και έγινε ληθαργική, οπότε ενέτεινα τις προσπάθειες μου για να θηλάσει ξυπνώντας την συνέχεια.

Έρχεται η περιβόητη τρίτη μέρα και το γάλα μου δεν κατεβαίνει. Ο ίκτερος ανεβαίνει, τα γραμμάρια της  μικρής πέφτουν και μου λένε πως πρέπει να δώσω συμπλήρωμα και η παιδίατρος μας, που είναι υποψήφια σύμβουλος θηλασμού, αλλά και η σύμβουλος (παιδίατρος) που επισκέφτηκα.

Έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, δεν μπορεί  όχι το δικό μου παιδί, όχι σε μας. Αρνιόμουν να της δώσω μπιμπερό και της έδινε ο άντρας μου.

Παίρνω μαγιά μπύρας και ένα σωρό άλλα πόσιμα βοτάνια. Οι μέρες περνάνε και το στήθος μου δεν σκληραίνει, μου συστήνουν νοσοκομειακό θήλαστρο και δομπεριδόνη.

Κάπου εκεί ξεκινάει η χειρότερη περίοδος της ζωής μου.

Να έχω την μικρή όλη μέρα στο στήθος, τις λίγες στιγμές που δεν την είχα έκανα αντλήσεις, δίναμε το συμπλήρωμα με σύριγγα για μην μάθει στο μπιμπερό και το κλάμα, κλάμα. Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Όταν γύρω στις 10 μέρες έπεσε ο ίκτερος και κόψαμε το συμπλήρωμα, πετούσα από την χαρά μου. Παρά τις αντλήσεις και τα σκευάσματα το γάλα μου δεν κατέβηκε και η μικρή έκλαιγε και ήταν όλη τη μέρα και νύχτα πάνω μου.

Περίπου στις 2 εβδομάδες άρχισε να πονάει το στήθος μου, πονούσε και κατά τον θηλασμό αλλά και μετά.

Η διάγνωση? Κάντιντα! Ο πόνος τρελός, έπαιρνα τα παυσίπονα δύο δύο και όταν ήταν να μπει πάλι στο στήθος η μικρή, έκλαιγα από απελπισία.

Κάπου εκεί μας επισκέφτηκε η Βίκυ στο σπίτι για να εκτιμήσει την κατάσταση και να μας βοηθήσει. Όντως το μωρό δεν έπαιρνε καλά βάρος αλλά θα κάναμε ακόμη μια προσπάθεια.

Ανά 2 ώρες ξύπνημα και στο στήθος, είχαμε φτάσει τις 40 μέρες και οι μαραθώνιοι θηλασμοί ήταν η καθημερινότητα μου.

Στις 50 μέρες επισκεπτόμαστε άλλον παιδίατρο, σύμβουλό θηλασμού και μας λέει κατηγορηματικά συμπλήρωμα, το μωρό δεν αναπτύσσεται όπως πρέπει.

3 φορές την ημέρα από λίγο και με το σύστημα SNS για να μην μάθει τα μπιμπερό.

 

Η Βίκυ μου αναφέρει για πρώτη φορά ότι ίσως δεν φταίει κάτι που έκανα (ή πιο σωστά κάτι που δεν έκανα), ίσως είναι ανατομικό το θέμα.

Το στήθος μου δεν μεγάλωσε κατά την εγκυμοσύνη αλλά ούτε και όταν γέννησα, έχουν αρκετή απόσταση μεταξύ τους και η διαφορά μεγέθους του ενός από το άλλο είναι αισθητά εμφανής.

Και έτσι κάπως έμαθα για την υποπλασία του στήθους.

Την ίδια άποψη μου εξέφρασε και η παιδίατρος μας, αλλά εγώ δεν μπορούσα (και ακόμη δεν μπορώ) να το δεχτώ.

Το στήθος μου δεν μπορεί να παράξει όση ποσότητα γάλακτος χρειάζεται το μωρό μου (πρωτοπαθής ανεπάρκεια) και έτσι θα πρέπει να παίρνει και συμπλήρωμα.

Συνέχισα με τα φάρμακα και με άλλα γαλακτογόνα σκευάσματα και μέχρι τους 5 μήνες περίπου θήλαζα και 3 φορές την ημέρα φορούσα το sns και έδινα «ξένο» γάλα.

Κάπου εκεί η μικρή άρχισε να μην συνεργάζεται και αναγκαστήκαμε να το γυρίσουμε σε μπιμπερό.

Παρά τις προβλέψεις για πρόωρο αποθηλασμό φτάσαμε αισίως σχεδόν τους 7 μήνες και συνεχίζω να θηλάζω και θα το κάνω για όσο θέλει το μωρό μου.

Όσο έχω γάλα θα της δίνω και ας παίρνει και ξένο γιατί αυτό είναι το καλύτερο που μπορώ να κάνω για εκείνη, και από μέσα μου θα παρακαλάω να έχει λάθος η Βίκυ, να έχω κάνει κάπου λάθος εγώ και για αυτό δεν τα καταφέραμε και όταν με το καλό κάνω δεύτερο παιδάκι να καταφέρω να το θηλάσω αποκλειστικά.

Δήμητρα

 

Aν θέλετε να μοιραστείτε και
τη δική  σας ιστορία θηλασμού μαζί μου και με τις άλλες μαμάδες, την περιμένω στο info@thilasmos.com

Αφήστε μια απάντηση